想起你时，心底涌出一阵温暖。如阳光，普照着我的身躯;如清泉，滋润着我的心灵;如暖风，抚慰着我的脑海;如灯塔，指引着我的灵魂。

我家住在巢湖之滨，来来往往的渔农，络绎不绝。渔农是一个卑微的职业，依靠打鱼为生。在巢湖这个养鱼大湖边，实属平常。

清晨，太阳刚刚升起不久后，人们又开始了繁忙的一天生活我背着书包走向车站。早上的空气多么清新!清风拂面，树木摇曳，婆娑的树梢发出沙沙声响，在我的心中奏出一首充满生机的乐曲。初夏的早晨，多么美好!

站在车站，我默默等候公交车的到来。我贪婪的呼吸新鲜空气，心想:“在繁华热闹的合肥，这种空气可是少有啊!”不待我想完，鼻子忽然嗅到了一股奇怪的气味，是一股刺鼻的鱼腥味!顺着气味瞧去，原来是一个渔农，鱼腥就是从他身上散发出来的。我鄙夷地瞧了瞧他:一头蓬松而凌乱的头发下是一张黝黑的脸，灰色的褂子上还有几个补丁，枯树枝一般的手拽着一只麻袋，麻袋里装满了活蹦乱跳的鱼。我心想:“这么好的空气尽给他破坏了，真是大煞风景。”我气恼地走向一旁，离这个渔农远远地。

不一会儿，我所期盼的公交车远远到来。我正准备拿出公交卡，谁知留给我的只是一只空空的口袋。完了，公交卡不见了。我突然想起，今天妈妈让我换一件新衣服，别说卡了，就是零用钱也分文未带。“回家取!”心底萌生了这个念头，但随即便泯灭，“不行，太远了，这一来一回绝对迟到。”父母不在家，送钱是没希望了，只能借钱了。“借谁的呢?”旁边有一位温文尔雅的，夹着个公文包的叔叔。我小心翼翼地向前迈了一步，“叔叔，我忘记带钱了，您能借我一元钱吗?”“不好意思，我的钱不够，你找别人借吧。”出师不利，旁边还有一位穿着讲究的'阿姨，没想到我还没有问完，她竟头也不回地走开了。一连问几人，却屡屡失败，眼看公交车驶向车站，我顿时蒙了。这回完了，我垂头丧气地待在一边，懊悔不已:“出门前为什么不检查一下有没有带钱呢?说什么也都晚了。”我注视着公交车停靠车站，自己却无能为力，几滴眼泪不争气地落了下来。滴落在地上，溅起了无数水花。

正当我心灰意冷时，一道声音传了过来:“小伙子哭什么，来来来，我给你钱。”抬头一看，原来是被我遗忘在九霄云外的渔农。我仿佛遇到了救星，抓住了救命稻草一般，但随即又不好意思起来。脚步慢慢往前挪，渔农催促道:“快点拿着，车马上就要开了!”我连忙伸手接过来，连声说:“谢谢，谢谢。”浓浓的鱼腥味忽然变得不刺鼻了，它带着温暖的味道，温暖着我的身，温暖着我的心。我忽然发现，这枚硬币是那么纯净，那么美丽。

在巢湖边上，我遇到了许多渔农，可是，再没有见到那个朴实的身影。那枚晶莹的硬币，永远在我心中，陪伴我一路前行。渔农伯伯，想起你时，真的很温暖。

เมื่อฉันคิดถึงคุณ ก็มีความอบอุ่นในหัวใจของฉัน ดั่งดวงตะวันที่ส่องแสงให้กายฉัน ดั่งน้ำพุที่ใสสะอาด หล่อเลี้ยงจิตวิญญาณของฉัน ดั่งสายลมอุ่นที่ปลอบประโลมจิตใจของฉัน ดั่งประภาคารที่นำทางจิตวิญญาณของฉัน

ครอบครัวของฉันอาศัยอยู่ริมทะเลสาบ Chaohu และมีชาวประมงและชาวนาหลั่งไหลเข้ามาเรื่อยๆ ชาวประมงเป็นอาชีพที่ถ่อมตัว อาศัยการตกปลาเพื่อหาเลี้ยงชีพ เป็นเรื่องปกติที่จะอยู่ในทะเลสาบ Chaohu ทะเลสาบเลี้ยงปลาขนาดใหญ่

เช้าตรู่หลังพระอาทิตย์ขึ้นไม่นาน ผู้คนก็เริ่มวันอันแสนวุ่นวายอีกครั้ง ฉันถือกระเป๋านักเรียนและเดินไปที่สถานี อากาศยามเช้าช่างสดชื่นเหลือเกิน สายลมอันสดชื่น ต้นไม้กำลังไหว ยอดไม้ที่หมุนวน บรรเลงเพลงที่มีชีวิตชีวาในหัวใจของฉัน ช่างเป็นเช้าของฤดูร้อนที่สวยงามจริงๆ!

ยืนอยู่ที่สถานีฉันเงียบรอการมาถึงของรถบัส ฉันสูดอากาศบริสุทธิ์อย่างตะกละ และคิดว่า: "ในเหอเฟยที่พลุกพล่าน อากาศแบบนี้หายาก!" ก่อนที่ฉันจะคิดจบ จู่ๆ จมูกฉันก็ได้กลิ่นแปลกๆ กลิ่นคาวฉุน ! กลายเป็นชาวประมง และของคาวมาจากเขา ฉันมองดูเขาอย่างดูหมิ่น: ใบหน้าที่ซีดขาวภายใต้ผมที่ยุ่งและยุ่งของเขา รอยเปื้อนบนเสื้อคลุมสีเทาเล็กน้อย กระสอบที่มีหัตถ์ต้นไม้ที่ตายแล้วซึ่งเต็มไปด้วยสิ่งของที่มีชีวิตชีวา ปลา ฉันคิดในใจว่า: "อากาศดีๆ แบบนี้ได้ทำลายเขาแล้ว สายตาแย่มาก" ฉันเดินไปข้างๆ อย่างโกรธเคือง ห่างจากชาวประมงและชาวนา

ไม่นาน รถบัสที่ฉันตั้งตารอก็มาไกล ฉันกำลังจะเอาบัตรรถเมล์ออก แต่ฉันเหลือกระเป๋าเปล่า จบแล้ว บัตรรถเมล์หาย จู่ๆ ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้แม่ขอให้ฉันเปลี่ยนชุดใหม่ ไม่ต้องพูดถึงการ์ด แม้แต่เงินค่าขนมก็ไม่ถูกเอาไป “กลับบ้านไปเอามันมา!” ความคิดนี้ผุดขึ้นในใจ แต่ก็หายไป “เปล่า ไกลไป คราวนี้มาสายแน่นอน” พ่อแม่ไม่อยู่บ้าน หมดหวังจะส่งเงิน เลยทำได้แค่ยืมเงิน “ใครเป็นคนยืมมันมา” มีลุงที่อ่อนโยนถือกระเป๋าเอกสารอยู่ข้างๆ ฉันก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง “คุณลุง ฉันลืมเอาเงินมา คุณขอยืมเงินฉันหนึ่งดอลลาร์ได้ไหม” “ขอโทษที ฉันมีเงินไม่พอ คุณสามารถหาคนอื่นยืมได้” คุณน้าแต่งตัวดี ฉันไม่นึกเลยว่าก่อนที่ฉันจะตอบคำถามเสร็จ เธอเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง ฉันถามคนสองสามคนซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ล้มเหลวซ้ำ ๆ เมื่อเห็นรถบัสมุ่งหน้าไปยังสถานีฉันก็สับสนทันที ครั้งนี้จบลงแล้ว ฉันก็ยืนนิ่งอย่างเศร้าใจ เสียใจ “ทำไมไม่ตรวจดูก่อนว่ามีเงินไหม ก่อนออกไป มันสายเกินไปที่จะพูดอะไร” ฉันมองดูป้ายรถเมล์ที่สถานี แต่ก็ทำไม่ได้ อย่าทำอะไรกับมันและฉันก็น้ำตาไหลเล็กน้อย ล้มลงอย่างไม่มั่นใจ หยดน้ำตกลงบนพื้นและมีน้ำกระเซ็นนับไม่ถ้วน

เมื่อฉันหงุดหงิดก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น: "คุณร้องไห้อะไร มานี่สิ ฉันจะให้เงินคุณ" เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นก็กลายเป็นชาวประมงที่ฉันลืมไป ดูเหมือนฉันจะได้พบกับผู้ช่วยให้รอดและคว้าฟางไว้ แต่แล้วฉันก็อายอีกครั้ง ชาวประมงรีบเร่งไปข้างหน้าช้าๆ: "รีบไปรับรถเถอะ รถกำลังจะขับ!" ฉันเอื้อมมือไปหยิบมันอย่างรวดเร็ว และพูดซ้ำๆ ว่า "ขอบคุณ ขอบคุณ" กลิ่นคาวแรงก็กลายเป็นมัน ไม่ฉุนอีกต่อไป มีกลิ่นหอม อบอุ่นร่างกายและอบอุ่นหัวใจ ฉันพบว่าเหรียญนี้บริสุทธิ์และสวยงามมาก

ที่ริมทะเลสาบ Chaohu ฉันได้พบกับชาวประมงและชาวนามากมาย แต่ไม่เคยเห็นร่างที่เรียบง่ายนั้นอีกเลย เหรียญคริสตัลนั้นจะอยู่ในใจฉันเสมอและจะติดตามไปตลอดทาง ลุงฟิชเชอร์กับชาวนา อบอุ่นจริงๆ