今日上午，我出来上英语课，妈妈说:“待会儿去授课，还记得把大门口的垃圾扔了。”我讲，“没什么问题，我一定会达到目标的。”

我掂着垃圾，边走边甩，来到离垃圾桶有五米远的情况下，我心血来潮，要来个大灌篮，因此，我掂起垃圾袋，照垃圾桶就投进去以往，只听“扑嗵”一声，垃圾袋落入了2个大垃圾桶后边的灌木丛里。看一下上下没人，就提前准备走人。这时候我背后边忽然传出一个声音:“非常大，赶紧垃圾捡来。”我瞬间一惊，转头一看，槽糕!妈妈推着电瓶车下楼梯了，刚刚的一幕恰好被她看到。我觉得这下可惨了，果真略见一斑，妈妈一脸怒火地望着我。我赶忙说:“妈妈，上课时间快到了，我们赶快回去吧。”妈妈盯住我讲:“别打叉，今日你务必把垃圾捡来!你上2次就犯那样错，但是扔到道路上，你捡来了。可今日你又犯那样的错，还扔到灌木丛里。”我一听妈妈直戳了当的响声，就了解没什么后路了，我只能老老实实的来到扔垃圾的地区，逐渐找寻，灌木丛又高又密，树技扎得我的腿尤其的疼，我遭受着痛疼，拨拉着花草树木，寻找垃圾。

最终，总算找到，我正想低头捡包装袋，忽然看到包装袋不远的地方平躺着一条鱼死，里边还钻了一只毛绒绒的小虫子，在那里肠蠕动，我恶心想吐的想吐出，我惊叫一声，连忙从灌木丛退出来。妈妈问我是怎么了?我将见到的场景给妈妈叙述了一遍。我低声喃喃自语着说:“好多人也不自觉，还扔烂鱼烂虾呢，再讲，我就不是有意的……”妈妈说:“他人早已做不对，你也不可以对着学呀!你自己想办法吧，今日这袋垃圾务必掂出去!”

太阳光热辣辣地炙烧着地面，洁白的光刺得我晕头晕脑。我逐渐找寻木棍，通过我勤奋的找寻，总算找到一根长的竹竿，我原本想要竹竿挑动垃圾袋，可是垃圾过重了，试了几遍都没取得成功。我只能用竹竿拨拉着垃圾袋，渐渐地的往身旁拽，但是灌木丛的树技绊着，我费了九牛二虎之力，才把垃圾的人向前拽了一小小段间距。時间一点点以往，或是没有什么进度。突然我感觉竹竿变轻了了很多。原先妈妈不知道何时已立在我背后，正抓着竹竿用劲呢。见到妈妈前去帮助，我瞬间又带来了许多气力。

不知道过去了多长时间，我感觉背部的衣服湿了，一看妈妈的前额上，汗珠大粒粒大地滚下来出来。最终通过我与妈妈的勤奋，总算把这个垃圾给发布来啦，我赶忙拾起这都垃圾扔到垃圾桶里，顺使把那一条鱼死，也用竹竿串着，丢入了垃圾桶里。

我与妈妈都抬起头，还没有等妈妈讲话，我便愧疚的对妈妈说:“妈妈，我明白不对，下一次我一定不那样干了，由于那样毁坏了住宅小区的自然环境，并且这也是一种不良习惯。今日这件事情我一定会记牢的!”妈妈淡淡笑道，随后帮我把脸部的汗擦了擦。

我讲:“妈妈，毫无疑问要迟到了。”妈妈看了看表说:“晚了半小时了。”我讲:“今日教师要讲新课呢。”妈妈说:“少学了一点书本上的专业知识也没事儿，回过头补上上就可以了。可是你从今日这件事情汲取了经验教训，逐渐改正这一坏习惯，也算得上一大获得了。”听了，用力地址了点点头。

เช้านี้เมื่อฉันออกไปเรียนภาษาอังกฤษ แม่บอกว่า "ฉันจะไปเรียนทีหลัง และอย่าลืมทิ้งขยะที่ประตู" ฉันพูดว่า "ไม่มีปัญหา ฉันจะทำงานให้เสร็จ"

ฉันถือถังขยะทิ้งในขณะที่เดิน พอฉันอยู่ห่างจากถังขยะไป 5 เมตร ฉันมีความคิดอยากจะดังค์ดังค์ใหญ่ ฉันเลยหยิบถุงขยะ หยิบถังขยะแล้วโยนทิ้ง แค่ฟังเสียงถุงขยะก็ตกลงไปในพุ่มไม้หลังถังขยะใหญ่สองใบ ฉันเห็นว่าไม่มีใครอยู่ทางซ้ายและขวา จากนั้นฉันก็พร้อมที่จะเป็นคนร้าย ทันใดนั้น ก็มีเสียงมาจากข้างหลังฉัน “เยี่ยม ไปเก็บขยะ” ฉันตกใจหันขวับไปมอง อุ๊บส์! แม่ผลักรถไฟฟ้าลงไปข้างล่าง และที่เกิดเหตุเมื่อกี้มีคนเห็น ของเธอ. ฉันคิดว่ามันแย่มาก และอย่างที่คาดไว้ แม่ของฉันมองมาที่ฉันด้วยความโกรธ ฉันรีบพูดว่า: "แม่ ถึงเวลาเรียนแล้ว ไปกันเถอะ" แม่จ้องฉันและพูดว่า "อย่าขัดจังหวะ คุณต้องไปเก็บขยะวันนี้! คุณทำผิดพลาดสองครั้ง แต่คุณโยนมันลงบน ถ. เธอหยิบขึ้นมา แต่วันนี้เธอทำผิดเหมือนเดิมแล้วโยนทิ้งลงในพุ่มไม้” พอได้ยินเสียงแม่พูดชี้ขาด ก็รู้ว่าไม่มีทางหนีพ้น ต้องเดินไปที่ที่ทิ้งขยะอย่างเชื่อฟัง ถูกโยนออกไปและเริ่มมองหา , พุ่มไม้สูงและหนาแน่น, และกิ่งก้านเจาะขาของฉันด้วยความเจ็บปวดเป็นพิเศษ. ฉันทนต่อความเจ็บปวด, ดึงต้นไม้และค้นหาขยะ.

ในที่สุดก็เจอแล้ว กำลังจะก้มลงไปหยิบกระเป๋า อยู่ดีๆ ก็เห็นปลาตายนอนอยู่ไม่ไกลจากกระเป๋า มีแมลงปุย ๆ ดิ้นไปมาอยู่ด้วย ป่วยก็อยากอาเจียน ออกไป ฉันกรีดร้องด้วยเสียง เขาก็รีบถอยออกจากพุ่มไม้ แม่ถามหนูเป็นอะไร หนูบอกแม่ว่าหนูเห็นอะไร ฉันกระซิบบอก "หลายคนไม่รู้ ก็โยนปลาเน่ากับกุ้ง อีกอย่างไม่ได้ตั้งใจ..." แม่บอก "คนอื่นทำผิดก็ทำตามไม่ได้" แก คิดเอาเอง ถังขยะใบนี้ต้องเอาไปทิ้งวันนี้!”

ดวงตะวันแผดเผาแผ่นดินอย่างแผดเผา และแสงสีขาวสว่างไสวทำให้ฉันเวียนหัว ฉันเริ่มมองหาไม้ หลังจากค้นหาอย่างหนัก ในที่สุดก็พบแท่งไม้ไผ่ยาว ฉันอยากจะใช้แท่งไม้ไผ่หยิบถุงขยะ แต่ขยะนั้นหนักเกินไป และฉันพยายามหลายครั้งแต่ก็ไม่สําเร็จ ฉันต้องใช้เสาไม้ไผ่ดึงถุงขยะแล้วค่อยๆ ลากไปด้านข้าง แต่กิ่งของพุ่มไม้ก็สะดุด และฉันต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการลากคนเก็บขยะไปข้างหน้าในระยะสั้นๆ เวลาผ่านไปเล็กน้อย ยังไม่มีความคืบหน้า ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกว่าเสาไม้ไผ่นั้นเบาลง ปรากฏว่าบางครั้งแม่ของฉันยืนอยู่ข้างหลังฉัน กำด้ามไม้ไผ่อย่างแรง เห็นแม่มาช่วยก็เติมพลังทันที

ฉันไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน ฉันรู้สึกว่าเสื้อผ้าบนหลังของฉันเปียก และเมื่อฉันเห็นหน้าผากของแม่ เหงื่อเม็ดใหญ่ก็กลิ้งลงมา ในที่สุด ด้วยความพยายามของแม่และฉัน ขยะก็ถูกผลักออกไปในที่สุด ฉันรีบเก็บขยะทั้งหมดแล้วโยนลงถังขยะ อีกอย่าง ฉันยังร้อยปลาที่ตายแล้วด้วยเสาไม้ไผ่แล้วโยนลงถัง ถังขยะ. .

แม่และฉันต่างผงกหัวขึ้น ก่อนที่ฉันจะรอให้แม่พูด ฉันพูดกับแม่ด้วยความละอายว่า “แม่ ฉันรู้ว่าฉันคิดผิด นี่เป็นนิสัยที่ไม่ดี ฉันจะจำสิ่งนี้วันนี้!” แม่ยิ้ม แล้วปาดเหงื่อออกจากหน้า

ฉันพูดว่า "แม่ฉันต้องมาสาย" แม่ของฉันดูนาฬิกาของเธอแล้วพูดว่า "ครึ่งชั่วโมง" ฉันพูดว่า "ครูจะสอนบทเรียนใหม่วันนี้" แม่ของฉันพูดว่า "ฉัน เรียนหนังสือให้น้อยลงหน่อย" ไม่เป็นไรที่จะรู้ว่าคุณได้เรียนรู้อะไรไปบ้าง ก็แค่กลับไปแต่งหน้า แต่ถ้าเธอเรียนรู้จากเหตุการณ์ในวันนี้และเริ่มต้นที่จะขจัดปัญหาเลวร้ายนี้ออกไป ก็เป็นกำไรที่ยิ่งใหญ่” ฉันฟังและ พยักหน้าอย่างจริงจัง