《愚昧年代》从来自世界几个地区人们的生活状态出发，互成因果地解释了地球的环境是如何一步步变差的。因为追逐“幸福”和“美好”生活，石油的开发量大幅度上升，生活的衣食住行样样离不开石油。为了追求暴利，投身从事于“石油”行业，以获得更多的可支配收入，也为了更多的消费，这时的消费就成了广告宣传的“幸福”和“美好”，陷入消费主义的思潮。

资本家因为追求利益最大化，开采石油的附带甲烷燃气本可以成为人们取暖烹饪的燃料，但由于建造输送管线的设施建设成本巨大，即使市场巨大也基本是无利可图，燃起火炬的浪费资源竟成为最为经济的措施。火炬燃烧排放碳远超当地人们生活的十年排放量，石头开采也带了巨大的污染，水不再清澈，鱼也逐渐死去，人们会因此患上癌症。一系列的活动环环紧扣，构成封闭的循环系统，每一步都在驱使着环境朝着更糟糕的方向前进。

天空雾霾不散，浑浊发绿的河水，极端恶劣的天气气候，无一不向我们发出警告。环保，一个很大的话题。我们或许做不到开发新能源，但我们可以随手关灯关水，给超负荷的地球母亲一丝喘息的机会;或许我们无法阻止石油无节制的开采，但是我们可以尽量选择新能源汽车或者公共交通出行;或许我们无力左右污染企业的乱排乱放，但是举起手机的摄像头和一个举报电话也不失为一个手段。

我们“需要”的不多，只是“想要”的太多。被商业广告洗脑，如“你值得更好的”，“旧的不去新的不来”的传统谚语，可能我们并不需要那么物质，毕竟那不是真正的幸福。甚至应该反思一下自己的消费观是不是被商业化社会塑造的，消费理念是不是正确的。在社会高速发展的今天，我们享受了便利和快捷舒适的生活，这背后不经意间滋生出一种理念“坏了就买新的”，替代了“坏了就修一下”。

近几年日系的“断舍离”也逐渐渗入我们的生活。“断掉”对物质的执念，“舍弃”不需要的，“离开”繁琐的生活方式。“断舍离”不仅是生活收纳的智慧，更是心灵放空的一剂良方。

知易行难，多想想所“需”，回头看看，美好会悄无声息地到来。

"ยุคแห่งความไม่รู้" เริ่มต้นจากสภาพความเป็นอยู่ของผู้คนจากหลายส่วนของโลก และอธิบายว่าสภาพแวดล้อมของโลกแย่ลงไปทีละขั้นได้อย่างไร เนื่องจากการแสวงหา "ความสุข" และ "ชีวิตที่สวยงาม" ปริมาณของการพัฒนาน้ำมันจึงเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และสิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวันจะแยกออกจากน้ำมัน เพื่อแสวงหาผลกำไรมหาศาลอุทิศตนให้กับอุตสาหกรรม "น้ำมัน" เพื่อรับรายได้ที่ใช้จ่ายมากขึ้นและเพื่อการบริโภคที่มากขึ้นการบริโภคในเวลานี้ได้กลายเป็น "ความสุข" และ "ความงาม" ของการโฆษณาที่ตกอยู่ในการบริโภคนิยม ของความคิด นายทุนแสวงหาผลกำไรสูงสุด ก๊าซมีเทนที่ใช้ในการสกัดน้ำมันสามารถใช้เป็นเชื้อเพลิงในการทำความร้อนและการปรุงอาหาร อย่างไรก็ตาม เนื่องจากการก่อสร้างท่อส่งน้ำมันมีค่าใช้จ่ายสูง แม้ว่าตลาดจะมีขนาดใหญ่ คบเพลิงเป็นการสิ้นเปลืองทรัพยากรกลายเป็นมาตรการที่ประหยัดที่สุด การปล่อยก๊าซคาร์บอนจากการเผาไหม้คบเพลิงมากว่า 10 ปีของคนในท้องถิ่น เหมืองหินยังสร้างมลพิษมหาศาล น้ำไม่ใส ปลาจะค่อยๆ ตาย ผู้คนจะป่วยด้วยโรคมะเร็ง กิจกรรมต่างๆ เชื่อมโยงกันอย่างแน่นหนาเพื่อสร้างระบบไหลเวียนโลหิตแบบปิด และแต่ละขั้นตอนกำลังขับเคลื่อนสิ่งแวดล้อมไปในทิศทางที่แย่ลง

หมอกและหมอกควันบนท้องฟ้า น้ำในแม่น้ำขุ่นและเขียวขจี สภาพอากาศและสภาพอากาศสุดขั้ว ล้วนเตือนเรา การคุ้มครองสิ่งแวดล้อมเป็นเรื่องใหญ่ เราอาจไม่สามารถพัฒนาแหล่งพลังงานใหม่ได้ แต่เราสามารถปิดไฟและน้ำได้ตามต้องการ ทำให้ Mother Earth ที่บรรทุกมากเกินไปมีโอกาสหายใจ บางทีเราไม่สามารถป้องกันการใช้ประโยชน์จากน้ำมันที่ไม่มีการควบคุม แต่เราสามารถเลือกยานพาหนะพลังงานใหม่ได้ หรือระบบขนส่งสาธารณะให้มากที่สุด เดินทาง บางทีเราไม่สามารถควบคุมการปล่อยมลพิษที่ไม่เป็นระเบียบขององค์กรที่ก่อมลพิษได้ แต่การยกกล้องของโทรศัพท์มือถือและการเรียกรายงานก็เป็นวิธีการเช่นกัน

เรา "ต้องการ" ไม่มาก แต่ "ต้องการ" มากเกินไป ถูกล้างสมองด้วยโฆษณาเชิงพาณิชย์ เช่น "คุณสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่า", "ของเก่าไม่ไปของใหม่อย่าเข้ามา" สุภาษิตดั้งเดิมบางทีเราไม่ต้องการเนื้อหานั้น ท้ายที่สุดแล้ว มันไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง เราควรไตร่ตรองด้วยว่าแนวคิดการบริโภคของตนเองนั้นถูกกำหนดโดยสังคมการค้าหรือไม่ และแนวคิดการบริโภคนั้นถูกต้องหรือไม่ ทุกวันนี้ ด้วยการพัฒนาอย่างรวดเร็วของสังคม เราจึงเพลิดเพลินกับชีวิตที่สะดวกสบาย รวดเร็ว และสะดวกสบาย เบื้องหลังแนวคิดนี้ "ซื้อใหม่ถ้าเสีย" มาแทนที่ "ซ่อมแซมถ้าเสีย" โดยไม่ได้ตั้งใจ

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา "การหายตัวไป" ของครอบครัวชาวญี่ปุ่นค่อยๆ เข้ามาในชีวิตเรา "ตัดทิ้ง" ความหมกมุ่นอยู่กับวัตถุสิ่งของ "ละทิ้ง" สิ่งที่ไม่จำเป็นและ "ละทิ้ง" วิถีชีวิตที่ยุ่งยาก “การเลิกรา” ไม่ได้เป็นเพียงภูมิปัญญาของการยอมรับชีวิต แต่ยังเป็นสูตรสำหรับความว่างเปล่าของจิตวิญญาณอีกด้วย

รู้ง่าย ทำยาก คิดมากว่า "ต้องการ" อะไร มองย้อนกลับไป ความดีจะมาเงียบๆ