记忆随着时间的流逝，许多事情也只能记得模糊。可唯独一件事，在我的记忆中留下了深深的烙印。每当想起这件事情，我就感动不已。
一个中午，我上完补习班准备去吃中午饭。在车上，我光顾着和爸爸讨论，等会吃什么。下车时，我竟然忘了拿美术袋。在等待时，我一拍脑门慌张地环顾四周:完了，完了……我竟然把美术袋落在车上了。我急忙告诉爸爸，爸爸顾不上吃饭，连忙背起包，拿起手机就往外跑。突然回过头来焦急地跟我说:“你自己先吃饭，完了先去上课啊。”便冲进大雨中。
嘀哒嘀哒，雨伞在滴水。啊，爸爸忘记拿雨伞了。我再望望外面的天气:雷雨交加，电闪雷鸣，天上仿佛是雷公雷母拿着大盆往下面倒似的，不一会儿，街上出现了一条条小溪。我记得爸爸穿的鞋是不防水的。
时间一点点过去了，我望着眼前香喷喷的饭菜却怎么都开心不起来，忧虑也一点点增多:外面下那么大雨，爸爸会不会淋湿感冒呀;那个画板会不会被别人拿了或是丢了，爸爸能不能及时赶到;万一上课时间到了，爸爸还没回来，怎么办啊;我没带钱也买不了工具啊……
好险，妈妈及时赶到。她帮我买了一些美术工具。上完课，去饭店的路上，妈妈一直在唠叨:你知不知道爸爸为了帮你拿回画板坐了多久车啊，他现在才吃中午饭呢……到了饭店，看到爸爸高大的背影竟变得那么瘦削，我心里不禁有了些感触:爸爸每天一大早起床为我做早餐;晚上回来连忙给我们做香喷喷的饭菜;万家灯火，爸爸还要辅导我的功课……看到爸爸那布满皱纹的脸，憔悴的身影，心中涌起了一股想哭的冲动……
如今的我已是一个大姑娘，也不会再弄丢画板。但这件事在我脑中挥之不去，难以忘怀，原来画板中饱含着浓浓的父爱啊!
เมื่อเวลาผ่านไป หลายสิ่งหลายอย่างสามารถจำได้เลือนลางเท่านั้น แต่สิ่งเดียวที่ทิ้งรอยลึกไว้ในความทรงจำของฉัน เมื่อใดก็ตามที่ฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันรู้สึกประทับใจ
เที่ยงวัน ฉันเลิกเรียนกวดวิชาและเตรียมรับประทานอาหารกลางวัน ในรถ ฉันอุปถัมภ์และคุยกับพ่อว่าจะกินอะไรทีหลัง พอลงจากรถ ลืมเอาถุงอาร์ท ระหว่างรอ ฉันตบหัวและมองไปรอบๆ อย่างตื่นตระหนก: จบแล้ว จบแล้ว... ฉันยังทำกระเป๋าศิลปะตกบนรถด้วย ฉันรีบบอกพ่อว่าพ่อไม่สนใจเรื่องกิน เขาก็รีบหยิบกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ แล้ววิ่งออกไป จู่ๆ เขาก็หันมาพูดกับฉันอย่างกังวลว่า “กินข้าวก่อน เสร็จแล้วไปเรียน” แล้วเขาก็รีบวิ่งไปท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก
ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ร่มกำลังหยด อา พ่อลืมเอาร่มไป ข้าพเจ้ามองดูสภาพอากาศภายนอกอีกครั้ง พายุฝนฟ้าคะนอง ฟ้าแลบ ฟ้าร้อง ท้องฟ้าดูเหมือนพ่อฟ้าร้องและแม่เล่ยกำลังถือแอ่งน้ำขนาดใหญ่ สักพัก ก็มีลำธารปรากฏขึ้นบนถนน ฉันจำได้ว่ารองเท้าที่พ่อของฉันใส่ไม่กันน้ำ
เวลาผ่านไปเล็กน้อยแต่ฉันรู้สึกไม่มีความสุขเมื่อมองดูอาหารที่มีกลิ่นหอมตรงหน้าและความกังวลก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย: พ่อของฉันจะเป็นหวัดไหมถ้าข้างนอกฝนตกหนักมาก กระดานวาดภาพจะเป็น คนอื่นเอาไปหรือ หาย พ่อมาทันได้ไหม ถ้าหมดเวลาเรียนแล้วพ่อไม่กลับมา เงินซื้อเครื่องมือไม่ได้...
เสี่ยงดีแม่มาทัน เธอซื้อเครื่องมือศิลปะให้ฉัน หลังเลิกเรียน ระหว่างทางไปร้านอาหาร แม่ของฉันเอาแต่บ่นว่า: รู้ไหมว่าพ่อนั่งรถไปนานเท่าไหร่เพื่อช่วยเธอกลับกระดานวาดรูป ตอนนี้เขากำลังกินแต่อาหารกลางวัน... เห็นหลังพ่อสูง ฉันผอมมาก และฉันก็อดรู้สึกในใจไม่ได้เล็กน้อย: พ่อตื่นแต่เช้าเพื่อทำอาหารเช้าให้ฉันทุกเช้า ฉันกลับมาในตอนเย็นและปรุงอาหารที่มีกลิ่นหอมให้พวกเราอย่างรวดเร็ว ว่านเจีย ถูกไฟช็อต พ่อจึงต้องช่วยฉันทำการบ้าน...เห็นหน้าพ่อเหี่ยวย่นและรูปร่างที่ซีดเผือดทำให้รู้สึกอยากร้องไห้ในใจ...
ตอนนี้ฉันโตเป็นสาวแล้ว และฉันจะไม่มีวันทำกระดานวาดภาพหาย แต่เรื่องนี้ยังติดอยู่ในใจและลืมไม่ลง ปรากฎว่า กระดานวาดภาพเต็มไปด้วยความรักแบบพ่อ!
