爸爸已经30多岁了，由于经常在室外劳作，使得皮肤黝黑黝黑的;身体也很瘦，好像营养不良的样子，每当看到爸爸，我鼻子就酸酸的。
在我眼中，爸爸平时话不多，但很严厉。
记得有一次，爸爸突然说要把我的作业拿来看看，没想到爸爸看完之后火冒三丈，对我说:“你学习太马虎了!”接着，他耐心地给我指出错的地方。我心不在焉地改好后，正准备出去玩，爸爸把我叫住了:“来，让我再看看。”看完后，他怒气冲冲地把作业本往地上一摔，说:“还是错了!”这时我哭了，但我知道爸爸是为了我好。
从这以后，我下定决心:无论做什么作业，都不能粗心大意。为了不让爸爸失望，我要尽我最大的努力把学习搞好!
爸爸虽然很严厉，但我仍然爱他!
在我的眼里，爸爸就像是个双面胶的爸爸，有时脾气暴躁、面无表情，有时和蔼可亲、通情达理。而从幼儿的我，到现在懂事的我，爸爸的优点往往胜过与缺点。因为爸爸小时候家里非常贫穷，他只读到初中就毕业了，学历不高，所以爸爸只能用他所经历的学习生活或成长过程中的一些启示告诉我，而且不多，总是是那么一两句话:做人要将心比心，诚实守信。真让我觉得很不耐烦。但渐渐长大了，我才知道那几句“烦”话是对我来说多么重要。
现在，我依然记得那一个对我来说意义非凡的夜晚。那天傍晚，爸爸正去学校接我回家，正好要去学校开个小小的家长会。开完会，爸爸心事重重的样子。回到家，他洗了洗澡，就拿了本厚厚的字典，坐在电脑桌前，不知道在干什么。我在上面望着爸爸，心里打了个问号。过会儿，我才知道，原来爸爸在学习。
我的父亲，农民。因为我家的地和爷爷的相连，所以干农活的时候，爷爷总是说:“你犁的地面不鲜活。”“这一点怎么没犁到?草和花生缠到犁上应扯掉，你怎么。每当此时我总会忍不住笑——父亲这么大了还得他的爸爸手把手教面对爷爷的责问父亲总是低头不语，多像认错的孩子。
刚上小学一年级时母亲为生计外出打工，留父亲照顾我，我真担心他不会照顾我。那时农闲，父亲就骑电动三轮车载客。每天清晨顺道把我送到学校。每次我都会在他那木板做的挡风车厢中，透过那巴掌大的四边形小洞看着父亲后面的头额，至于父亲有没有注意到他身后那小洞后的脸，我就无从可知了。
从小我身体抵抗力就差，生病自然是家常便饭。父亲要跑车顾不上我，就让大妈带我去看病。大妈责怪父亲:大男人什么都做不好，孩子都带成这样!
到了夜晚父亲下班回来才有时间陪我。诊所里很静，医生都嫌太晚去睡觉了。只有我和父亲在诊所里，我们都无语。父亲一会儿站起走动，一会儿又躺下，而我则静静注视着我输液瓶中一滴滴滴下来的水在下面的塑料管中溅起的水花。
好久，好久我才发现父亲已熟睡，鼾声在空荡的诊所里飘荡。看着他的睡样儿真像个小孩儿。
时间过得真快，我都上初一了。
刚上初一的那几个星期都是父亲接送我，而我收拾东西总是很慢，到了人散楼空才完事。
下楼找父亲。他太好找了。家长都走得差不多了，只有他还趴在摩托车上，双手握拳，上下连接垫在下巴下，双眼还张望着校门。这是他的习惯性动作。
上车后我问他:”爸，你等了多久?”
“一大会儿了。”他总会很平静的这样说。我知道这个“一大会儿”是几个一大会儿相加的结果。
我很感激他对我拖拉的宽容。
回去的路上，他总喜欢走僻静的柏油路，但绕的远，不过我喜欢，他愿意。坐在车上，车飞快跑，风肆惮的刮来，我真的好喜欢。真希望路再长一些，就如小时他骑电动三轮车带着我一样，让路再长一些吧。
“你考试考了多少分?”他忽然问我。
我。嘻嘻嘻嘻。，低下头不敢去看反光镜中他的脸，我想他也在笑。
我的爸爸长的白白净净,他有双小小的眼睛,高高的鼻梁,与众不同的是他一笑,嘴的两旁有两个深深的“酒窝”,所以他特别喜欢喝港湾;我眼中，爸爸更是一位我深爱的慈父。
爸爸对什么事情都很认真，特别强调要养成严谨细致的作风。
小学一次考试，我漏了一道题没做，得了77分。我心惊胆战地把考卷递给爸爸。爸爸耐心的帮我分析了考试失败的原因，严肃地指出:可怕的不是考试失败，而是我竟然粗心大意到漏做一道题。他告诉我，军人在战场上执行命令，如果漏掉一个字，就会导致战斗的失败，人员伤亡，就会犯下不可饶恕的罪行。爸爸就狠狠打我一下，他还对我说:“如果你以后再犯同样的错误，就会再挨打，做每一件事都要认认真真把它做好。”对我来说，爸爸非常无情。记得我9岁时的一个炎热的夏天，我和我的一些同龄伙伴，还有我的爸爸一同去“热带风暴”游泳，我依靠着救生圈游到了深水区，而爸爸却一手夺过我的救生圈，往前面一扔，这时我便成了一只落水的小鸡，荒乱的时沉时浮，折腾了许久，拼命的喊救命，却一点也听不见爸爸焦急的语言和看不见他一点点行动。我一连咽下好多水，终于抓住我唯一的救星—救生圈。这时才发现自己已经处在浅水区了，我在一旁伤心，爸爸却得意洋洋的说:“水喝够了吗?我看没有救生圈同样也行呀!”一幅幸灾乐祸的样子，让我更加伤心。
爸爸是个地地道道的“百科全书”。小时候，我经常问他一些科学问题，让我惊讶的是他个个都能回答出来。后来随着年龄的增长，我提的问题增加了语文、数学类的，可这也没难倒爸爸。我心里总是想:爸爸的知识是哪儿来的呢?古人说得好:读书破万卷，下笔如有神。难道爸爸的知识是书里来的?爸爸告诉了我答案，真的是“读书”。于是，我也学着爸爸，沉浸在书的世界里，养成了读书的好习惯。当我碰到不会写的字，翻遍了一本本杂志书本也没有找到时，爸爸让我认识了一本工具书--字典，教我学会了第一范文网。更值得高兴的是爸爸还让我认识了更多的学习工具。
在我眼中，爸爸是座巍峨的高山，而我，就是山中快乐的小小鸟。
刮起大风，别怕，有高山保护着我;下起了暴雨，别慌，有高山遮挡着我。爸爸是山，我是山中鸟，鸟儿自然是离不开山的熏陶的。在我眼中，爸爸是一棵绿树，而我就是树上的一片绿叶。树吸收了营养，全都输送到我身上。我知道，他是希望我能健健康康地活着，茁壮地成长;我也努力地吸收营养，希望自己能再绿点，使树看起来更挺拔，更年轻。爸爸是树，我是绿叶，叶子当然离不开树。
พ่ออายุ 30 กว่าปี เพราะออกนอกบ้านบ่อย ผิวคล้ำ ผอมมาก เหมือนขาดสารอาหาร เจอพ่อ จมูกเปรี้ยวทุกที
ในสายตาผม พ่อมักจะไม่ค่อยพูด แต่พ่อเข้มงวดมาก
ฉันจำได้ครั้งหนึ่ง จู่ๆ พ่อของฉันก็บอกว่าเขาอยากดูการบ้านของฉัน แต่เขาไม่คิดว่าอ่านแล้ว พ่อของเขาโกรธและพูดกับฉันว่า "คุณเรียนเลอะเทอะเกินไป!" แล้ว เขาอดทนชี้ที่ผิดให้ฉัน หลังจากที่ฉันเปลี่ยนใจไม่คิดอะไร ฉันก็กำลังจะออกไปเล่น พ่อของฉันห้ามฉันและพูดว่า "มาเถอะ ให้ฉันดูอีกครั้ง" หลังจากอ่านแล้ว เขาก็โยนหนังสือการบ้านลงพื้นด้วยความโกรธแล้วพูดว่า , "ยังผิดอยู่เลย!" ตอนนี้ฉันร้องไห้ แต่ฉันรู้ว่าพ่อทำเพื่อประโยชน์ของฉันเอง
ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็ตัดสินใจว่า ไม่ว่าฉันจะทำการบ้านอะไร ฉันต้องไม่ประมาท เพื่อไม่ให้พ่อผิดหวัง ฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุด!
ถึงพ่อจะเข้มงวด แต่ก็ยังรักพ่อ!
ในสายตาของฉัน พ่อของฉันเป็นเหมือนพ่อที่มีเทปกาวสองหน้า บางครั้งก็ไม่พอใจและไร้อารมณ์ บางครั้งก็เป็นมิตรและมีเหตุผล ตั้งแต่วัยเด็กจนถึงวัยที่มีสติสัมปชัญญะ จุดแข็งของพ่อมักมีมากกว่าจุดอ่อนของเขา เพราะครอบครัวของพ่อฉันยากจนมากเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็ก เขาเพิ่งจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นและการศึกษาของเขาไม่สูง ดังนั้นพ่อของฉันจึงบอกได้เพียงการตรัสรู้บางอย่างจากชีวิตการศึกษาของเขาหรือกระบวนการเติบโตของเขาเท่านั้นและไม่มี มากมาย คำพูด: ซื่อสัตย์และน่าเชื่อถือ มันทำให้ฉันรู้สึกใจร้อนมากจริงๆ แต่เมื่อโตขึ้น ฉันก็ตระหนักว่าคำพูดที่ "น่ารำคาญ" เหล่านั้นมีความสำคัญต่อฉันมากเพียงใด
ตอนนี้ฉันยังจำคืนนั้นที่มีความหมายกับฉันมาก เย็นวันนั้น พ่อของฉันจะไปโรงเรียนเพื่อไปรับฉันกลับบ้าน เพียงเพื่อไปโรงเรียนเพื่อจัดการประชุมผู้ปกครอง-ครูเล็กๆ หลังจากการประชุม พ่อของฉันดูกังวลมาก เมื่อเขากลับถึงบ้าน เขาอาบน้ำ หยิบพจนานุกรมเล่มหนา และนั่งที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ โดยไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ ฉันมองไปที่พ่อจากเบื้องบนและทำเครื่องหมายคำถามในใจ ไม่นานฉันก็รู้ว่าพ่อของฉันกำลังเรียนอยู่
พ่อของฉันชาวนา เนื่องจากที่ดินของครอบครัวฉันเชื่อมต่อกับคุณปู่ เวลาทำนา คุณปู่มักจะพูดว่า: "ดินที่คุณไถไม่สด" อะไรนะ ทุกครั้งที่ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเวลานี้ พ่อของฉันแก่แล้วและพ่อก็แก่ พ่อต้องสอนปู่จับมือพ่อมักจะก้มหัวและไม่พูดอะไรเหมือนเด็กที่ยอมรับความผิดพลาดของเขา
ตอนที่ฉันอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 แม่ของฉันออกไปทำงานหาเลี้ยงชีพและทิ้งพ่อให้ดูแลฉัน ฉันกังวลจริงๆ ว่าเขาจะไม่ดูแลฉัน ในช่วงที่หย่อนยาน พ่อของฉันขี่รถสามล้อไฟฟ้า ส่งฉันไปโรงเรียนทุกเช้า ทุกครั้งที่ฉันมองไปที่หน้าผากหลังพ่อของเขาผ่านรูสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ในกระจกหน้ารถที่ทำด้วยไม้ ส่วนว่าพ่อของฉันสังเกตเห็นใบหน้าหลังรูเล็ก ๆ ข้างหลังเขาหรือไม่ ฉันไม่รู้ รู้ไหม
ตั้งแต่ฉันยังเด็ก ร่างกายของฉันต้านทานได้ไม่ดี และเป็นเรื่องปกติที่จะป่วย พ่อของฉันต้องการให้รถสปอร์ตดูแลฉัน เขาก็เลยขอให้น้าพาฉันไปหาหมอ ป้าตำหนิพ่อ คนแก่ทำอะไรไม่ได้ ลูกก็โดนเลี้ยงแบบนี้!
ตอนกลางคืนเมื่อพ่อกลับมาจากเลิกงาน เขาก็มีเวลาไปกับฉัน คลินิกเงียบ และหมอคิดว่ามันสายเกินไปที่จะเข้านอน มีเพียงพ่อกับฉันเท่านั้นที่อยู่ในคลินิก และเราทุกคนต่างพูดไม่ออก พ่อของฉันยืนขึ้นและเดินไปรอบๆ สักครู่แล้วนอนลงอีกครั้ง ขณะที่ฉันเฝ้าดูหยดน้ำจากขวดแช่ของฉันที่กระเซ็นในท่อพลาสติกด้านล่างอย่างเงียบๆ
เป็นเวลานาน ที่ฉันใช้เวลานานกว่าจะรู้ว่าพ่อของฉันนอนหลับและกรนอยู่ในคลินิกที่ว่างเปล่า เห็นเขานอนเป็นเด็กๆ
เวลาผ่านไปเร็วมาก ฉันอยู่ชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นปีแรก
ในช่วงสองสามสัปดาห์แรกของปีแรกของชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น พ่อของฉันไปรับและมารับฉัน และฉันมักจะทำความสะอาดช้าอยู่เสมอ
ลงไปหาพ่อ เขาหาง่ายมาก พ่อแม่เกือบไปแล้ว มีเพียงเขาเท่านั้นที่ยังคงนอนอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์ ชกด้วยมือทั้งสอง เชื่อมแผ่นซับบนและล่างใต้คาง และยังคงมองที่ประตูโรงเรียนด้วยตาของเขา นี่คือการเคลื่อนไหวที่เป็นนิสัยของเขา
หลังจากขึ้นรถ ข้าพเจ้าถามเขาว่า “ท่านพ่อ ท่านรอมานานแค่ไหนแล้ว”
“เรื่องใหญ่” เขาพูดอย่างใจเย็นเสมอ ฉันรู้ว่า "เรื่องใหญ่เรื่องเดียว" นี้เป็นผลมาจากการรวมหลายเรื่องใหญ่เข้าด้วยกัน
ฉันรู้สึกขอบคุณสำหรับความอดทนของเขาสำหรับการผัดวันประกันพรุ่งของฉัน
ระหว่างทางกลับ เขาชอบที่จะไปตามถนนลาดยางที่เป็นส่วนตัวเสมอ แต่ทางกลับเป็นทางยาวไกล แต่ฉันชอบ และเขาก็เต็มใจ นั่งอยู่ในรถ รถวิ่งเร็ว ลมพัด ชอบมากๆ ฉันหวังว่าถนนจะยาวขึ้นจริง ๆ เหมือนตอนที่เขาพาฉันขึ้นรถสามล้อไฟฟ้าตอนที่เขายังเด็ก ปล่อยให้ถนนยาวกว่านี้เถอะ
“คุณทำคะแนนในการสอบได้กี่คะแนน” เขาถามฉันทันที
ผม. ฮ่า ๆ ๆ ๆ. ,ก้มหัวลงและไม่กล้ามองหน้าเขาในกระจก ฉันคิดว่าเขาก็หัวเราะเหมือนกัน
พ่อฉันขาวสะอาด ตาเล็ก จมูกโด่ง ต่างกันตรงที่ยิ้ม ปากมี "ลักยิ้ม" ลึกๆ สองข้าง เขาจึงชอบดื่มท่าจอดเรือเป็นพิเศษ ในสายตาฉัน พ่อของฉันเป็นพ่อที่รักยิ่ง
พ่อเป็นคนจริงจังกับทุกสิ่งโดยเฉพาะอย่างยิ่งโดยเน้นถึงความจำเป็นในการพัฒนารูปแบบที่เข้มงวดและพิถีพิถัน
ฉันพลาดการสอบตอนประถมหนึ่งและไม่ทำ ฉันได้ 77 คะแนน ฉันยื่นกระดาษทดสอบให้พ่อด้วยความตกใจ พ่อช่วยฉันวิเคราะห์สาเหตุของความล้มเหลวในการสอบอย่างอดทน และชี้ให้เห็นอย่างจริงจัง: ไม่ใช่ความล้มเหลวของการสอบที่แย่มาก แต่ฉันประมาทที่จะพลาดคำถาม เขาบอกฉันว่าถ้าทหารออกคำสั่งในสนามรบ หากไม่พูดอะไร จะนำไปสู่ความล้มเหลวในการรบ การบาดเจ็บล้มตาย และอาชญากรรมที่ยกโทษให้ไม่ได้ พ่อทุบตีฉันแรงๆ แล้วบอกกับฉันว่า "ถ้าลูกทำผิดแบบเดิมอีกในอนาคต ลูกจะถูกตีอีก ลูกต้องจริงจังกับทุกสิ่งที่ทำลงไป" สำหรับผม พ่อโหดมาก ฉันจำฤดูร้อนที่ร้อนเมื่ออายุได้ 9 ขวบ เพื่อนบางคนของฉัน และพ่อของฉันไปว่ายน้ำใน "พายุหมุน" ฉันอาศัยห่วงชูชีพเพื่อว่ายน้ำไปยังพื้นที่น้ำลึก แต่พ่อของฉันเอาห่วงชูชีพไปด้วย โบกมือไปข้างหน้า แล้วกลายเป็นไก่น้อยตกลงไปในน้ำ มันขึ้นๆ ลงๆ โยนๆ ไปนาน ๆ ร้องขอความช่วยเหลือ แต่ฉันไม่ได้ยินภาษาวิตกกังวลของพ่อและ ไม่เห็นเขาเลยสักนิด การกระทำ ฉันกลืนน้ำเข้าไปมาก และในที่สุดก็คว้าผู้ช่วยชีวิตเพียงคนเดียวของฉัน นั่นคือห่วงชูชีพ ตอนนั้นเองที่ฉันรู้ตัวว่าอยู่ในน้ำตื้นแล้ว ฉันเสียใจที่ด้านข้าง แต่พ่อของฉันพูดอย่างมีชัยว่า: "มีน้ำเพียงพอไหม ฉันคิดว่ามันโอเคถ้าไม่มีห่วงชูชีพ!" สายตาที่ดูหมิ่นทำให้ฉันยิ่งเป็นมากขึ้นไปอีก เศร้า
พ่อเป็น "สารานุกรม" ที่แท้จริง เมื่อฉันยังเด็ก ฉันมักจะถามคำถามทางวิทยาศาสตร์บางอย่างกับเขา สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจก็คือเขาสามารถตอบได้ทั้งหมด ต่อมา เมื่อฉันโตขึ้น คำถามที่ฉันถามก็เพิ่มขึ้นในภาษาจีนและคณิตศาสตร์ แต่สิ่งนี้ไม่ได้รบกวนพ่อของฉัน ฉันคิดในใจเสมอ: ความรู้ของพ่อมาจากไหน คนโบราณพูดได้ดี: การอ่านหนังสือแบ่งหนังสือเป็นพันๆ เล่ม เขียนเหมือนพระเจ้า เป็นไปได้ไหมว่าความรู้ของพ่อมาจากหนังสือ พ่อบอก คำตอบคือ "การอ่าน" จริงๆ ดังนั้นฉันจึงเรียนรู้จากพ่อของฉัน หมกมุ่นอยู่กับโลกของหนังสือ และพัฒนานิสัยรักการอ่าน เมื่อฉันเจอคำที่เขียนไม่ได้และค้นหาในหนังสือแต่หาไม่เจอ พ่อของฉันก็บอกให้ฉันรู้หนังสืออ้างอิง-พจนานุกรม และสอนฉันถึงวิธีการเรียนรู้แบบจำลองแรก ที่ดีใจกว่านั้นคือพ่อยังให้เครื่องมือการเรียนรู้แก่ฉันอีกด้วย
ในสายตาของฉัน พ่อของฉันเป็นภูเขาสูงตระหง่าน และฉันเป็นนกน้อยที่มีความสุขบนภูเขา
ลมพัดมาอย่าได้กลัว มีภูเขาคอยปกป้อง ฝนตกอย่าตกใจ มีภูเขาปกคลุม พ่อเป็นภูเขา ส่วนฉันเป็นนกบนภูเขา ตามธรรมชาติแล้ว นกจะแยกออกจากอิทธิพลของภูเขาไม่ได้ ในสายตาของฉัน พ่อเป็นต้นไม้สีเขียว ส่วนฉันเป็นใบไม้สีเขียวบนต้นไม้ ต้นไม้ดูดซับสารอาหารและส่งมอบทั้งหมดให้ฉัน ฉันรู้ว่าเขาต้องการให้ฉันมีชีวิตที่แข็งแรงและเติบโตอย่างแข็งแรง ฉันยังทำงานหนักเพื่อดูดซับสารอาหารโดยหวังว่าฉันจะเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมมากขึ้นเพื่อทำให้ต้นไม้ดูสูงและอ่อนวัยขึ้น พ่อเป็นต้นไม้ ส่วนผมเป็นใบไม้สีเขียว แน่นอนว่าใบไม่สามารถแยกออกจากต้นได้
