许是跟了上海人的方言，无锡人喜欢把小巷叫做弄堂。于是几十年几百年以来，城市之间便流淌过一种叫做弄堂文化的血液，新鲜而纯净。一口标准的苏南方言，想起来，那种温润的，仿佛是浸透了江南水芬芳的味道，便一直沁到骨头里。
无锡人的弄堂是少不了水的。即使是在不下雨的时候，清早起来，推开一扇木框的窗，浸过露水的木头弥散出一种特有的香气。站在二楼的阳台上，抚过毛糙的水泥墙，手心微潮。抬眼望去，便是一群在晨雾里若隐若现的鸽子，穿梭在一条条高低不一的电线、晾衣绳间，是跳跃着的音符;或是留连于鸽笼、屋檐之上，耳鬓斯磨，踩得瓦片一阵悦耳的响动。地上一片朦胧的湿，笼出一片如梦如幻的景致。孩子们笑着叫着用粉笔、石块去描地上不规则的水印，还要比谁的图画别出心裁。八九点钟太阳一晒，水汽消散，水门汀上只剩下几条歪歪扭扭的粉笔线，像是昨夜没有做完的梦。大人们看到一团脏乱的院子，免不了捉来孩子一通骂。这样的把戏，是我记忆里关于童年那一部分常有的片段。
下雨的天气，猫、狗、人都蜷到了屋子里，无聊地数屋檐上坠下的雨珠。暮春时分，黄梅雨不个没完没了，潮湿、阴沉，整条弄堂便总沉浸在暖昧的气氛里。无数晶莹的雨滴纠缠着飘来，打在那些不知名的小花上，溅起，飞散，沁出鲜嫩的汁液，雨水里便混杂了春天的气息。微风拂过弄堂，香樟树抖得飒飒得响，一小片一小片的树木如清丽的油画。虽不比山上的植物那么繁茂，各色的绿在雨中舒展开去，心情也跟着被水慢慢泡开，由皱巴巴的一小团，延伸到无限般的大。弄堂里的绿呵，在水里也灵动了起来，妩媚了起来。
弄堂里的无锡人，在江南雨的滋润中，变得像水那样柔顺。在我的印象里，那条弄堂口有一个小小的老虎灶，有点灰头土脸的感觉，可是又温热踏实。老板娘是个喜欢穿素色衬衫的女人，戴一副蓝条纹的袖套，四十来岁的样子，一笑起来，眼角的鱼纹尾都会叫人感到舒服。不知道是那一口糯米一样的白牙，是那一头夹杂着对艰辛岁月纪念的长发;是她买菜回来微微驼背的侧影;是她烧开水时眯着的满是温柔笑意的眼睛;是素色衬衫、蓝条纹袖套;还是她那一口地道流利的无锡话……仿佛一阵带了碧螺春味道的清风，飘逸在弄堂的每一个角落;又仿佛是经过岁月雕琢的花朵，将谢，却又那么安谧地开放着。在我的概念里，这应该就是弄堂女人了;这应该就是无锡女人了。
弄堂里的感动，并不仅仅在水，在人。找一个不下雨的日子，坐在一块干爽的石头上，亲近，是一根细细的牵牛花，由土里一路蜿蜒进心里。早晨，天微微发亮，弄堂里就响起邮递员自行车铃的声音。不多时，从弄堂口一直到弄堂尾，都弥漫起豆浆油条的香味。一种窝心的、甜糯的、酥脆的快乐流露在每个弄堂人的脸上。一会儿，又是阁楼里乒乒乓乓的一通乱找书包的喧哗，又是“来不及了，我要迟到了”的叫喊，行色匆匆，叼着油条的人们就消失在晨雾之中。留下家长或是伴侣在门后一双双关切的眼睛。弄堂里没有什么名贵的狗，一群爱热闹的土狗懒洋洋地爬出草丛，要么冲你摆摆尾巴，要么就一路小跑，追着自行车的铃声，扬起一路飞尘。弄堂里的早晨，开始于这样的亲热之中。
沿着弄堂一路走去，只有亲手去抚摸每一堵水泥墙，每一丛草，每一束花，你才能感到纯真离你如此之近。也只有弄堂，才敢于对你敞开心胸，毫无保留。无论是文雅还是粗鄙，感受到的都是真实。家长里短，是每个买菜回来的老太喜欢闲扯的话题。临近中午，她们才扭动着粗笨的身子走向自家厨房。然后是满地拣剩的菜叶子，然后是血腥味和鱼鳞片，然后是油烟，然后是各种的饭菜香。弄堂里的女人，拿自己的生命倾注在满是油污的灶台前，也仅有如此，他们的家人才能享受到饭食带给他们的喜悦。我喜欢这种家的味道，是污浊是油烟，也是唯一可以在饭桌上肆无忌惮地大哭大笑的地方。
弄堂里难得才有争吵，即使是谁家的鸽子弄脏了晒在太阳底下的被子;是猫越过阳台时打翻了种在盆里的仙人掌;是买猫鱼的老太忘了带钱;是退啤酒瓶时少算了几块钱，弄堂里的人都一笑了之。而只有在发现上高中的儿子偷偷把自行车后面的筐改在了书包架，而那个穿白裙的少女又掩着面偷偷坐在了小伙的身后，才会掀起不小的波澜。眼看一头花白头发的父亲扬起了手，邻居们都来劝架:“实际上格个女佬小还蛮好看格(其实那个女孩还蛮漂亮的)。”“算了，算了。”“唉……”你一言我一语，夕阳照着一张张熟悉的脸孔，染得那些平凡的生命一片金黄。这里，回味着白裙飘飘的青涩，回味着那些花一样的纯真年纪。
其实，能写的还有很多很多。对于每一个弄堂人来说，谁能忘得了夏夜纳凉的蒲扇和竹椅，那些老墙上面的壁虎在星光下总是数也数不清，它们扭动着细细小小的尾巴，消失在了启明星的光辉里，也带走了你的和我的童年。还有雨天泥泞的石子路、挂满衣服的晾衣绳、满地玉兰花大大的果实、能吹出调子来的那种草、每天收音机里准时的早新闻……它们越飘越远，记忆里在木澡盆里的夏天早已过去，一眨眼我们都已长大。
这便是弄堂吧，这便是弄堂文化吧，也只有无锡人才能听懂那从远处传来的这首古老而年轻的歌。
Xu เป็นภาษาถิ่นของ Shanghainese คนใน Wuxi ชอบเรียกตรอกซอกซอย ดังนั้นเป็นเวลาหลายสิบปีและหลายร้อยปีที่เลือดชนิดหนึ่งที่เรียกว่าวัฒนธรรม allongtang ได้ไหลผ่านระหว่างเมืองทั้งสดและบริสุทธิ์ ภาษาถิ่นสุนันมาตรฐาน เมื่อฉันนึกถึงมัน อบอุ่นแบบนั้น ราวกับว่าได้แช่ในรสชาติที่หอมกรุ่นของน้ำ Jiangnan มันอยู่ในกระดูก
น้ำเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในตรอกของชาวอู๋ซี แม้ฝนไม่ตก ให้ตื่นแต่เช้า แล้วเปิดหน้าต่างกรอบไม้ ไม้ที่แช่น้ำค้างจะกระจายกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ ยืนอยู่บนระเบียงชั้นสอง ลูบผนังคอนกรีตหยาบ ฝ่ามือชื้นเล็กน้อย เมื่อมองขึ้นไป มีฝูงนกพิราบปรากฏขึ้นท่ามกลางสายหมอกยามเช้า บินผ่านสายไฟและราวตากผ้าที่มีความสูงต่างกัน พวกมันกำลังกระโดดโน๊ต หรือไม่ก็เกาะอยู่บนกรงนกพิราบหรือชายคา หู และขมับ Smo เหยียบย่ำ กระเบื้องส่งเสียงดัง พื้นดินมีหมอกและเปียกและมีภูมิทัศน์ที่เหมือนฝัน เด็กๆ หัวเราะและร้องเรียกให้ใช้ชอล์คและหินวาดลายน้ำบนพื้นที่ไม่ธรรมดา พวกมันฉลาดกว่าภาพวาดของใครๆ เมื่อเวลาแปดหรือเก้านาฬิกากลางแดด ไอน้ำก็ระเหยหายไป เหลือเพียงเส้นชอล์กที่คดเคี้ยวบนซีเมนต์ ราวกับความฝันที่ยังไม่เสร็จเมื่อคืนนี้ เมื่อผู้ใหญ่เห็นสนามหญ้ารกๆ พวกเขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการจับเด็กและดุพวกเขาได้ เคล็ดลับประเภทนี้เป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำของฉันเกี่ยวกับวัยเด็ก
ในสภาพอากาศที่ฝนตก แมว สุนัข และผู้คนต่างเบียดเสียดกันอยู่ในบ้าน นับเม็ดฝนที่ตกลงมาจากชายคาอย่างน่าเบื่อ ในปลายฤดูใบไม้ผลิ Huang Meiyu นั้นไม่มีที่สิ้นสุด ชื้นและมืดมน และตรอกทั้งหมดก็จะถูกแช่อยู่ในบรรยากาศที่อบอุ่นอยู่เสมอ เม็ดฝนคริสตัลจำนวนนับไม่ถ้วนพันกันและลอย กระทบกับดอกไม้เล็กๆ ที่ไม่รู้จักเหล่านั้น กระเซ็น โบยบิน และน้ำผลไม้ที่สดชื่นและอ่อนโยน และฝนก็ปะปนกับลมหายใจของฤดูใบไม้ผลิ ลมพัดผ่านตรอก ต้นไม้การบูรสั่นสะท้าน และต้นไม้เล็กๆ ราวกับภาพเขียนสีน้ำมันที่สวยงาม แม้ว่าจะไม่ได้อุดมสมบูรณ์เหมือนต้นไม้บนภูเขา แต่สีสันต่างๆ ของสีเขียวก็กระจายออกไปท่ามกลางสายฝน และอารมณ์ก็ค่อยๆ ซึมซาบไปด้วยน้ำ จากรอยย่นเล็กๆ ไปจนถึงขนาดที่ไร้ขอบเขต สีเขียวในตรอกยังเคลื่อนไหวคล่องตัวและมีเสน่ห์ในน้ำ
ผู้คนจากอู๋ซีในตรอกนั้นนิ่มนวลราวกับน้ำภายใต้การหล่อเลี้ยงของสายฝนจากทางใต้ของแม่น้ำแยงซี ตรงทางเข้าซอยมีเตาเสือตัวเล็กอยู่ตรงทางเข้าซอยรู้สึกเขินนิดหน่อยแต่อบอุ่นและใช้งานได้จริง เลดี้บอส เป็นผู้หญิงที่ชอบใส่เสื้อสีพื้น สวมเสื้อแขนลายทางสีฟ้า ดูราวกับอายุสี่สิบ เมื่อเธอยิ้ม ลายกาที่มุมตาจะทำให้คนรู้สึกสบายตัว ไม่รู้ว่าฟันขาวเหมือนข้าวเหนียวสักคำไหม ผมยาวที่รำลึกถึงความทุกข์ยากของหลายปีนั้น เป็นลักษณะหลังค่อมเล็กน้อยเมื่อกลับจากซื้อผัก เป็นนัยน์ตาที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของเธอ ต้มน้ำหรี่ตา เป็นเสื้อเรียบๆ แขนลายสีฟ้า หรือภาษาอู๋ซีแท้ๆ ของเธอ...เหมือนลมโชยกลิ่นปิลัวฉุนที่ลอยอยู่ทุกซอกทุกมุมของตรอก ราวกับดอกไม้ที่สลักอยู่บน ปีขอบคุณ แต่มันเปิดอย่างสงบดังนั้น ในแนวคิดของฉัน นี่ควรเป็นผู้หญิงซอย นี่ควรเป็นผู้หญิงอู๋ซี
การเคลื่อนไหวในตรอกไม่ได้อยู่แค่ในน้ำแต่รวมถึงในคนด้วย หาวันที่ฝนไม่ตก นั่งบนหินแห้ง เข้าใกล้ ดอกผักบุ้งบางๆ คดเคี้ยวจากดินสู่ใจ ในตอนเช้า ท้องฟ้าแจ่มใสเล็กน้อย และเสียงกระดิ่งจักรยานของบุรุษไปรษณีย์ก็ดังขึ้นในตรอก หลังจากนั้นไม่นาน จากปากซอยไปจนสุดซอย กลิ่นหอมของนมถั่วเหลืองและแป้งทอดก็อบอวลไป ความสุขอันอบอุ่นหัวใจ อ่อนหวาน และสดใสปรากฏบนใบหน้าของทุกเลน ผ่านไปซักพักก็มีเสียงร้องปิงปองมองหากระเป๋านักเรียนในห้องใต้หลังคา และอีกคนก็ตะโกนว่า "สายเกินไปแล้ว ฉันจะไปสายแล้ว" และผู้คนก็เดิน ด้วยความเร่งรีบและผู้คนที่มีเศษขนมปังในปากก็หายเข้าไปในหมอกยามเช้า ทิ้งสายตากังวลไว้ข้างหลังประตูของพ่อแม่หรือคู่ครอง ตรอกไม่มีสุนัขแพงๆ ฝูงสุนัขที่ร่าเริงคลานออกมาจากหญ้าอย่างเกียจคร้าน กระดิกหางมาที่คุณ หรือจะวิ่งเหยาะๆ วิ่งไล่ตามเสียงรถจักรยาน ฝุ่นตลบไปหมด ตอนเช้าในตรอกเริ่มต้นด้วยความรักเช่นนี้
เดินไปตามตรอกเพียงสัมผัสผนังคอนกรีตทุกกอ หญ้าทุกกอ ดอกไม้ทุกช่อ คุณจะรู้สึกได้ว่าความไร้เดียงสาอยู่ใกล้ตัวคุณมาก เฉพาะซอยเท่านั้นที่กล้าเปิดให้คุณได้โดยไม่ต้องจอง ไม่ว่าจะสง่างามหรือหยาบคาย สิ่งที่คุณรู้สึกเป็นจริง พ่อแม่สั้นซึ่งเป็นหัวข้อที่หญิงชราทุกคนที่กลับมาจากการซื้ออาหารชอบนินทา ใกล้เที่ยง พวกเขาบิดตัวบิดตัวไปมาและเดินไปที่ห้องครัว จากนั้นก็มีเศษผักเหลืออยู่ตามพื้น แล้วกลิ่นเลือด เกล็ดปลา ควันมันๆ และความหอมของอาหารต่างๆ ผู้หญิงในตรอกเทชีวิตลงในเตาไขมัน ด้วยวิธีนี้ครอบครัวของพวกเธอจะเพลิดเพลินไปกับมื้ออาหารได้อย่างสนุกสนาน ฉันชอบรสชาติของบ้าน มันสกปรกหรือมัน และเป็นที่เดียวที่ฉันสามารถหัวเราะและร้องไห้อย่างไร้ยางอายที่โต๊ะอาหารค่ำ
ไม่ค่อยมีการทะเลาะกันในตรอกแม้ว่านกพิราบในบ้านจะเปื้อนผ้าห่มภายใต้ดวงอาทิตย์ แมวพลิกแคคตัสที่ปลูกในหม้อเมื่อข้ามระเบียง หญิงชราที่ซื้อปลาดุกลืมนำ เงิน มันเป็นเพราะคนในซอยหัวเราะไม่กี่ดอลลาร์เมื่อพวกเขาคืนขวดเบียร์ และเมื่อลูกชายมัธยมพบว่าตะกร้าหลังจักรยานถูกเปลี่ยนเป็นราวแขวนกระเป๋าอย่างลับๆ และหญิงสาวในชุดกระโปรงสีขาวนั่งอยู่ข้างหลังชายหนุ่มโดยซ่อนใบหน้าของเธอไว้ จะทำให้วุ่นวายมาก เมื่อเห็นผู้เป็นพ่อผมหงอกยกมือขึ้น เพื่อนบ้านต่างก็มาเกลี้ยกล่อมเขา: "ที่จริงแล้ว หญิงสาวหน้าตาดีทีเดียว (อันที่จริง เด็กผู้หญิงก็สวย)" "ลืมเสียเถอะ ลืมมันไปซะ" " โอ้ ......" คุณพูดกับฉันสักคำ พระอาทิตย์อัสดงสาดส่องบนใบหน้าที่คุ้นเคย ย้อมชีวิตธรรมดาเหล่านั้นให้เป็นสีทอง ที่นี่ชวนให้นึกถึงความเขียวขจีของกระโปรงสีขาวที่พลิ้วไหว ชวนให้นึกถึงวัยไร้เดียงสาของดอกไม้เหล่านั้น
อันที่จริงยังมีอีกมากมายที่สามารถเขียนได้ สำหรับทุกคนในเลนใครจะลืมพัดลมและเก้าอี้ไม้ไผ่ที่เคยสนุกในคืนฤดูร้อนที่เย็นสบาย ตุ๊กแกบนกำแพงเก่าถูกนับอยู่ใต้ดวงดาวเสมอพวกมันบิดหางเล็ก ๆ แล้วหายไป ในความสดใสของดาวศุกร์นั้น ยังพรากชีวิตคุณและวัยเด็กของฉันไป นอกจากนี้ยังมีถนนลูกรังโคลนในวันที่ฝนตก ราวตากผ้าที่ปกคลุมไปด้วยเสื้อผ้า ผลไม้ขนาดใหญ่ของดอกแมกโนเลียบนพื้น หญ้าที่เป่าเพลงได้ ข่าวยามเช้าที่ตรงต่อเวลาทางวิทยุทุกวัน... พวกเขาล่องลอยไปไกลขึ้นเรื่อยๆ , ในความทรงจำ ฤดูร้อนในอ่างไม้ได้หายไปนานแล้ว และเราทุกคนต่างก็โตในชั่วพริบตา
นี่คือตรอก นี่คือวัฒนธรรมของตรอก และมีเพียงคนอู๋ซีเท่านั้นที่สามารถเข้าใจเพลงเก่าและหนุ่มสาวนี้จากระยะไกล
