今天，小矮人邀请白雪公主和我去他们家做客。

我起了个大早，穿上了漂亮的新衣服，跟白雪公主打完电话之后，便拎上礼物出发了。不一会儿，我便到了小矮人的家门口，可当我纳闷该怎么进去时，白雪公主也到了，她像变魔术一样，将我带了进去。

小矮人的家真干净啊!桌子、椅子被擦得一尘不染，连柜子都被擦得闪闪发光呢!“咕噜!”“怎么了?”其中的一个小矮人问道。“不好意思，我……我……因为走得太急，忘记吃早饭了。”我的脸一下子涨得通红，说话也开始结结巴巴了。正当我羞愧万分之时，白雪公主从厨房里走了出来，手中还端着一碗红烧肉，她和蔼地说;“没关系，我们也没吃。来，正好一起吃吧。”“真的啊?”我真是太高兴了，要知道那红烧肉可是我的最爱啊，别说吃，就是看着这些红烧肉，我都能流一大堆口水呢!我大口大口地吃着，真没想到白雪公主不仅人长得那么漂亮，居然菜也做得那么好。

早饭过后，天空下起了小雨，其中的一个小矮人提议:“我们一起来猜谜语怎么样?”“好啊，好啊，我先来。”一听到她的这个提议，我的嘴便不听使唤了，要知道这猜谜语可是我的强项啊。只听得那一个个字不由自主地从我的嘴里蹦了出来:“草来了，却去了 打一字”“ 节!”真没想到小矮人也这么厉害，想都没想就能回答出来。“该我让你们猜了。三人同日来，喜见百花开。打一字。”“是什么呢?”我们都绞尽脑汁地想起来。“是‘春’吗?”白雪公主小心翼翼地问道。“恭喜你，答对了!”“哦耶!”我们大声地欢呼起来……

下午，小矮人们还热情地为我和白雪公主表演了节目，有弹琴的，琴声清脆悦耳;有敲鼓的，鼓声充满欢乐;有吹笛子的，笛声悠扬舒畅;还有唱歌、跳舞的，那嘹亮的歌声，那优美的舞姿久久不能让我忘怀。

不知不觉，太阳已经下山了，我也得回家了，带着无限的眷恋，我只好依依不舍地和他们告了别。走在回家的路上，我想:“我一定会记住这难忘的一天的!”

วันนี้คนแคระเชิญสโนว์ไวท์กับฉันมาที่บ้านของพวกเขา

ฉันตื่นแต่เช้า สวมเสื้อผ้าใหม่ที่สวยงาม และหลังจากโทรหาสโนว์ไวท์ ฉันก็หยิบของขวัญแล้วออกเดินทาง ไม่นานฉันก็มาถึงประตูบ้านของคนแคระ แต่เมื่อฉันสงสัยว่าจะเข้าไปได้อย่างไร สโนว์ไวท์ก็มาถึง และเธอก็พาฉันเข้าไปราวกับเล่ห์กล

บ้านของคนแคระนั้นสะอาดจริงๆ โต๊ะ เก้าอี้ก็ถูกขัดเงา แม้แต่ตู้ก็เงาวาววับ "อาจารย์!" "มีอะไรเหรอ" คนแคระคนหนึ่งถาม “ขอโทษนะ ฉัน... ฉัน... ฉันลืมกินข้าวเช้าเพราะฉันเดินเร็วเกินไป” จู่ๆ ฉันก็หน้าแดงขึ้นมา และเริ่มพูดตะกุกตะกัก เมื่อฉันอายมาก สโนว์ไวท์ก็เดินออกจากครัวพร้อมกับชามหมูตุ๋นในมือ เธอพูดอย่างใจดีว่า "ไม่เป็นไร เราไม่ได้กินเหมือนกัน มาเถอะ มากินข้าวด้วยกัน" "จริงสิ “ฉันมีความสุขมาก เธอก็รู้ว่าหมูตุ๋นของโปรด อย่าแม้แต่จะพูดถึง แค่ดูหมูตุ๋นพวกนี้ฉันก็น้ำลายไหลได้มาก! ฉันกลืนน้ำลาย ไม่ไหวจริงๆ ฉันคิดว่าสโนว์ สีขาวไม่เพียงแต่ดูสวยงามเท่านั้น แต่ยังทำอาหารได้ดีมากอีกด้วย

หลังอาหารเช้า มีฝนตกปรอยๆ บนท้องฟ้า คนแคระคนหนึ่งแนะนำว่า: "แล้วเรามาทายปริศนาด้วยกันไหม" "ตกลง ฉันจะไปก่อน" เมื่อฉันได้ยินข้อเสนอของเธอ ปากของฉันก็ทรุดลง อย่าฟังมัน คุณต้องรู้ว่าปริศนานี้คือจุดแข็งของฉัน ฉันได้ยินแต่คำเหล่านั้นโดยไม่ได้ตั้งใจโผล่ออกมาจากปากของฉัน: "หญ้ามา แต่ฉันไปพิมพ์คำ" "เจียน!" ฉันไม่ได้คาดหวังว่าคนแคระจะมีพลังมาก และฉันก็ตอบได้โดยไม่ต้องคิด มัน. ออกมา. “ถึงเวลาที่ฉันต้องให้คุณเดา ทั้งสามมาวันเดียวกันและดีใจที่ได้เห็นดอกไม้หลายร้อยดอกบาน หนึ่งคำ” “อะไรนะ?” พวกเราทั้งหมดระดมสมองเพื่อคิดเรื่องนี้ “ฤดูใบไม้ผลิเหรอ” สโนว์ไวท์ถามอย่างระมัดระวัง "ยินดีด้วย คุณพูดถูก!" "ใช่แล้ว!" พวกเราส่งเสียงเชียร์อย่างดัง...

ในตอนบ่าย เด็กๆ ได้แสดงโชว์ให้ฉันและสโนว์ไวท์อย่างกระตือรือร้น บางคนเล่นเปียโน และเสียงเปียโนก็ไพเราะสดใส บางคนเล่นกลอง และกลองก็เต็มไปด้วยความสุข บางคนเล่น ขลุ่ย ฟลุต ไพเราะ ไพเราะ มีเสียงร้อง รำ รำ รำ ไพเราะ ไม่ลืมไปอีกนาน

ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว พระอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าไปแล้ว ฉันจึงต้องกลับบ้าน ด้วยความผูกพันที่ไม่มีวันสิ้นสุด ฉันต้องบอกลาพวกเขาอย่างไม่เต็มใจ ระหว่างทางกลับบ้าน ฉันคิดว่า: "ฉันจะจำวันที่ลืมไม่ลงนี้!"