霜降之时的清晨，每一片树叶都披上了白色的蒙纱，然而这些树叶并没有因此而失去动人的光采。当暖阳出升，严霜退去，叶子呈现出更加浓郁的颜色，它们用自己的顽强诠释着生命的意义。
我们学校门卫房里有一位老大爷，他个儿不高，十分削瘦，黝黑的脸上布满了岁月的皱纹，白发如雪，愈发显得苍老。最不幸的是，由于先天的小儿麻痹症让他走起路来，十分困难。
有一次，我去传达室拿钥匙，正好他值班，临走时，我瞟了一眼他的桌子上有一本翻开的《中国历史》，带着内心的好奇，我问他:“大爷，在研究历史吗?”他不好意思地说:“小时候，身体不好没上过学，但是我对历史很感兴趣，每次听到被人谈古论今，我都会仔细地去听，没事的时候就翻翻看看。”听完他的话，我被他的好学精神深深地折服。
每天放学时，他都站在校门口尽职尽责地疏导学生，记得有一次，天气十分寒冷，树枝被狂风吹得直不起腰，他还是一如既往地伫立作文在寒风中，像往常一样地疏导每一位学生，使他们能安全地进入地下通道，穿过马路。他的衣衫被风吹得不停地晃动，他那瘦小的身躯也在瑟瑟发抖，但是他却一直坚持到护送完最后一名学生，才一瘸一拐地回到警卫室，望着他那削瘦的背影，我不禁为之一震。
还有一次，我来到东花园锻炼，走到单杠那儿时，我竟然发现了一个熟悉的身影，仔细一看，竟然是那位老大爷，我非常吃惊，连忙走上前去跟他打了个招呼，我疑惑不解地问:“您的身体能进行这样的锻炼吗?”他笑了笑说:“孩子，生命在于运动，如果我不坚持锻炼，哪能有今天的这个样子，别看我一身老骨头，上身可有劲了!”说着，他便很轻松地做了几个引体向上，边做还边说:“看我，厉害吧。”他的背影被夕阳照的通红，就好似他身边那一片片颜色浓郁的红叶。
一位身患残疾、身处逆境的老人没有屈服于命运的折磨，正如那饱经风霜的红叶，在寒冷的秋风中焕发着灿烂如火的光芒。
ในเวลาเช้าตรู่ในเวลาที่หนาวจัด ใบไม้ทุกใบถูกคลุมด้วยผ้าคลุมสีขาว แต่ใบเหล่านี้ไม่สูญเสียความสดใสอันน่าดึงดูดใจ เมื่อพระอาทิตย์ขึ้น อากาศอบอุ่น น้ำค้างแข็งค่อยๆ ลดลง ใบไม้ก็เปลี่ยนเป็นสีที่เข้มขึ้น ตีความความหมายของชีวิตด้วยความดื้อรั้น
มีชายชราคนหนึ่งอยู่ในห้องยามของโรงเรียนของเรา เขาไม่สูง ผอมมาก ใบหน้าสีเข้มของเขาเต็มไปด้วยริ้วรอยจากวัยต่างๆ ผมขาวของเขาเหมือนหิมะ และเขาดูแก่ขึ้นเรื่อยๆ สิ่งที่น่าเสียดายที่สุดคือเขาเดินยากมากเพราะเป็นโรคโปลิโอแต่กำเนิด
ครั้งหนึ่ง ข้าพเจ้าไปรับกุญแจที่ห้องรับรอง ปรากฏว่าอยู่ในเวร ก่อนจากไป ข้าพเจ้าเหลือบมองหนังสือที่เปิดอยู่ของ "ประวัติศาสตร์จีน" บนโต๊ะของเขา ข้าพเจ้าถามด้วยความอยากรู้ภายในว่า “ท่านอาจารย์ เรียนประวัติศาสตร์เหรอ?” เขาพูดเขินๆ “ตอนฉันยังเด็ก สุขภาพไม่ดี ไม่เคยไปโรงเรียน แต่สนใจประวัติศาสตร์มาก ลองพลิกดู” ฟังคำพูดของเขาแล้วรู้สึกประทับใจมาก โดยจิตวิญญาณที่ขยันหมั่นเพียรของเขา
ทุกวันหลังเลิกเรียนเขายืนอยู่ที่ประตูโรงเรียนและนำทางนักเรียนตามหน้าที่ ข้าพเจ้าจำได้ครั้งหนึ่งที่อากาศหนาวมากและกิ่งไม้ก็ถูกลมแรงพัดปลิว เขายังคงยืนสงบนิ่งอยู่ท่ามกลางลมหนาวเช่นเคย . นักเรียนทุกคนเพื่อให้สามารถเข้าทางใต้ดินและข้ามถนนได้อย่างปลอดภัย เสื้อผ้าของเขาแกว่งไปตามลมตลอดเวลา และร่างกายผอมบางของเขาก็สั่น แต่เขาก็ยืนกรานจนพานักเรียนคนสุดท้ายก่อนจะเดินกะเผลกกลับไปที่ห้องยาม มองมาที่เขา ฉันอดตกใจไม่ได้เพราะแผ่นหลังบางๆ
อีกครั้งหนึ่ง ฉันมาที่สวนตะวันออกเพื่อออกกำลังกาย พอเดินไปที่แถบแนวนอน ก็เจอร่างที่คุ้นเคย พอตรวจดูใกล้ๆ ก็พบว่าเป็นชายชรา ฉันประหลาดใจมากและรีบรุดไปทุบเขา ข้าพเจ้าถามด้วยท่าทีงุนงงว่า "ร่างกายท่านออกกำลังกายเช่นนี้ได้หรือไม่" เขายิ้มและกล่าวว่า "ลูกเอ๋ย ชีวิตอยู่ที่การออกกำลังกาย ถ้าฉันไม่ออกกำลังกาย ฉันจะเป็นแบบนี้ได้อย่างไร ดอน" เมื่อไม่เห็นกระดูกเก่าของฉัน ร่างกายส่วนบนก็แข็งแรง!" ขณะที่เขาพูด เขาดึงขึ้นเล็กน้อยอย่างง่ายดาย และพูดว่า "ดูนี่สิ น่าทึ่งมาก" หลังของเขาแดงก่ำเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน เช่นเดียวกับ ใบไม้สีแดงหนาอยู่รอบตัวเขา
ชายชราผู้ทุพพลภาพและความทุกข์ยากไม่จำนนต่อการทรมานแห่งโชคชะตา เฉกเช่นใบไม้สีแดงที่ผุพังผ่องใสราวกับไฟในสายลมหนาวในฤดูใบไม้ร่วง
