那是一株槐树。树皮粗犷，纹路深凿，树身暴筋虬结。秋阳照在那一片粗糙的木纹上，竟像炒栗子似的，爆出一片干燥郁烈的芬芳。

在青青的石砖上只站立着这一棵树。但旁边不知哪里来的几股细细的钢丝却硬生生地扎进树身中，戳进心脏的最隐秘之处，呈现一种血的颜色。

皮肤上的汗毛不由地张开，风细细微微地从远处吹来，我闭上眼努力地去触摸风的脉搏。无数的绿色在风里晃荡，翻折，刷刷作响。翅膀的振动，蚯蚓的腹部爬过草叶的窣窣声在一瞬间都被风扯远。我满耳只听见的并不是那种鼓噪的蝉声，而是那绿叶说与云听的呢喃声一一尽管遭遇不幸，却依然坚强地站立在大地上，以风雨为伴，从容而美丽地生存着。那饱满而丰实的生命仿佛一条河流，细细地流淌到更远的地方。

我遇见一个人。

阳光在迷蒙的展雾中展开那没有喧哗的光和热。他抱着一捧花，站在路旁。细小的白色花朵藏在绿叶里，他的目光深沉，却有一种说不出的柔和，像江南一池微凉的春水。叶脉上犹然含着朝露腻着月光，陈旧而又细腻的香味渗进每一缕叶纹中。

他低头看着自己的鞋，不吆喝，不抱怨，只是微微笑着。我顺着他温和的目光望去，那是一双黑布白底的鞋，看得出来是依照着脚的形状一层一层迭起来，一针一针缝进去的。穿着这样的鞋，想必心也是暖呵呵的。他终是拾起了头。我看见他的眼晴很亮，那样亮，在浅浅的晨光中，流动着异样光彩。

美，是那花，是那人。我不由走近他。花声更加清晰了。“这花真好，怎么卖的?”“八毛钱一把。”我将硬币放到他掌心处，他将花递给我，与其说是递，不如说是抱。满满的一大捧，就在我的臂弯里绽放着。马路的鸣笛声在花香中愈来愈远，终于，我只能听见花瓣舒展的声音。我将花抱紧，再看向他，生怕他后悔似的。他笑笑，也紧了紧怀中的花。他的目光遂又落回他的布鞋上。所有的过往都被温柔搁置在那双眼里。

我听见呢喃声，来自于我先前所遇见的一棵树。“要坚韧而又温柔地活着。”花香在此刻突然袭入鼻间。我猛一抬头，看见了他。他的身影渐渐与那棵树重合，不再分离，如人一样的树，如树一样的人，是否他们的脚底都有一个根，然后相连着，匍匐在大地深处?

我遇见了一棵树，一个人，那树与人也遇见了我，于是，我们相遇，纠结进彼此的生命中，到最后，绽放最美的光芒，因了这最美丽的相遇。

นั่นคือต้นตั๊กแตน เปลือกเป็นหยาบ เส้นเป็นสิ่วลึก และร่างกายผูกปมอย่างรุนแรง แสงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ร่วงสาดส่องบนลายไม้ที่หยาบกร้าน และส่งกลิ่นหอมที่แห้งและแรงอย่างเกาลัดทอด

มีเพียงต้นไม้ต้นนี้เท่านั้นที่ยืนอยู่บนก้อนอิฐสีน้ำเงิน อย่างไรก็ตาม ลวดเหล็กเส้นบางๆ จากแหล่งที่ไม่รู้จักเจาะเข้าไปในต้นไม้อย่างกะทันหัน เจาะเข้าไปในส่วนที่ลึกลับที่สุดของหัวใจ เผยให้เห็นสีเลือด

ขนบนผิวหนังของฉันเปิดออกอย่างควบคุมไม่ได้ และลมก็พัดมาจากที่ไกลๆ เล็กน้อย ฉันหลับตาและพยายามสัมผัสชีพจรของลม กรีนนับไม่ถ้วนพลิ้วไหวไปตามสายลม หมุนตัวแล้วส่งเสียงกรอบแกรบ แรงสั่นสะเทือนของปีกและเสียงท้องไส้เดือนคลานเหนือใบหญ้าถูกลมพัดไปในทันที สิ่งที่ฉันได้ยินไม่ใช่จั๊กจั่นที่กรีดร้อง แต่เป็นเสียงพึมพำของใบไม้สีเขียวและเมฆ แม้จะโชคร้าย พวกเขายังคงยืนหยัดอยู่บนพื้นอย่างมั่นคง พร้อมด้วยลมและฝน อย่างสงบและสวยงาม เอาตัวรอด ชีวิตที่บริบูรณ์และบริบูรณ์นั้นเปรียบเสมือนแม่น้ำที่ไหลไปในที่ไกลอย่างพิถีพิถัน

ฉันได้พบกับใครบางคน

พระอาทิตย์คลี่แสงเสียงดังและความร้อนในหมอกที่จัดแสดงนิทรรศการ เขาถือช่อดอกไม้และยืนอยู่ริมถนน ดอกไม้สีขาวเล็กๆ ซ่อนอยู่ในใบไม้สีเขียว นัยน์ตาของเขาลึกแต่มีความนุ่มนวลที่อธิบายไม่ได้ เหมือนกับน้ำพุเย็นๆ ในสระน้ำทางตอนใต้ของแม่น้ำแยงซี เส้นใบยังคงมีน้ำค้างยามเช้าและแสงจันทร์ กลิ่นหอมเก่าแก่และละเอียดอ่อนซึมซาบเข้าสู่ลวดลายใบไม้ทุกรูปแบบ

เขามองลงไปที่รองเท้าของเขา ไม่ตะโกนหรือบ่น แค่ยิ้มเล็กน้อย ฉันเดินตามดูเขาอย่างอ่อนโยน มันเป็นรองเท้าคู่หนึ่งที่มีผ้าสีดำและพื้นรองเท้าสีขาว ฉันเห็นว่าพวกมันถูกกองซ้อนกันเป็นชั้นๆ ตามรูปร่างของเท้า เย็บเป็นตะเข็บทีละชั้น ใส่รองเท้าแบบนี้ฉันต้องอบอุ่น ในที่สุดเขาก็หยิบหัวขึ้นมา ข้าพเจ้าเห็นดวงตาของเขาช่างเจิดจ้ามาก สว่างไสว เปล่งรัศมีอย่างประหลาดในแสงเช้าที่ตื้นเขิน

ความงามคือดอกไม้นั้นและบุคคลนั้น ฉันอดไม่ได้ที่จะเข้าใกล้เขา เสียงดอกไม้ชัดเจนขึ้น "ดอกไม้นี้ดีจริงๆ คุณจะขายมันได้อย่างไร" "หนึ่งกำมือแปดเซ็นต์" ฉันใส่เหรียญลงในฝ่ามือของเขา แล้วเขาก็มอบดอกไม้ให้ฉัน ไม่มากเท่ากับกอด บานเต็มกำมือในอ้อมแขนของฉัน เสียงหวีดหวิวของถนนดังขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางกลิ่นหอมของดอกไม้ และในที่สุด ฉันก็ได้ยินแต่เพียงเสียงกลีบดอกไม้ที่ยื่นออกไป ฉันกอดดอกไม้ไว้แน่นแล้วมองดูเขาอีกครั้งเพราะกลัวว่าเขาจะเสียใจ เขายิ้มและถือดอกไม้ไว้ในอ้อมแขนของเขาแน่น สายตาของเขาหันกลับไปมองรองเท้าผ้าของเขา อดีตทั้งหมดถูกวางไว้อย่างอ่อนโยนในดวงตาเหล่านั้น

ฉันได้ยินเสียงพึมพำมาจากต้นไม้ที่ฉันเคยเจอมาก่อนหน้านี้ “จงเข้มแข็งและอ่อนโยน” ทันใดนั้นกลิ่นหอมของดอกไม้ก็เข้ามาในจมูกทันที ฉันสะดุ้งและเห็นเขา ร่างของเขาค่อย ๆ ทับซ้อนกับต้นไม้ไม่แยกจากกัน ต้นไม้เหมือนคน คนเหมือนต้นไม้ มีรากที่ฝ่าเท้าแล้วเชื่อมต่อกันคืบคลานลึกลงไปในดิน?

ฉันเจอต้นไม้ คน ต้นไม้ และคนๆ นั้นก็เจอฉัน เราจึงได้พบเจอและพัวพันกับชีวิตของกันและกัน ในที่สุด แสงที่สวยงามที่สุดก็เบ่งบานเพราะการเผชิญหน้าที่งดงามที่สุดนี้