我不止一次在时光中，瞥见了那朵“金色花”。

——题记

那是一节学习《金色花》的语文课。《金色花》是印度诗人泰戈尔写的一首著名的散文诗，凝练灵巧，富有情韵，读起来轻松活泼，琅琅上口。

语文老师颇爱朗诵，那天，刚带我们赏析完文章，他说：“我相信每个班都有一些学生是有朗诵天赋的。”

说罢，他开始用目光扫视班里的每一位同学。可能是快下课的缘故，我已经开始心不在焉了，甚至觉得这句话和我打不着干系。

他的眼神突然停留在了我身上，“你上来读读这篇文章吧。”我的内心一震，仿佛周围的空气都瞬间凝固，只能依稀听到自己心脏跳动的声音。我太紧张了，一时间粉红色染透了我的脸，“您……您是在叫我？”小学的时候，每每轮到我朗诵，总得不到他人的认可。脑海里以往那些朗诵失败的经历，在此时不停地回放。

“对，你上来试试。”老师招招手，示意我走上讲台。

我拖着沉重的步子，拿起沉重的语文书，低着头走上讲台。如果教室能再大一点该有多好，如果座位到讲台的距离能再长一点该有多好。他给我放了背景音乐，我用尽我学过的所有朗诵技巧，扯着喉咙挤出我认为最好听的声音，终于把这篇巨作读完了。当我灰溜溜走向自己座位时，他为我鼓起了掌。接着涌向我的是一阵热烈的掌声，我的眼神中透出了光亮，好像看到了那朵“金色花”！

不久后，他推荐我进入了学校的文学社。文学社有一群声音好听而且还学过专业朗诵技巧的同学。站在他们当中，我就像一朵石缝中的小野花，耷拉着头，黯然失色。那时候，区里有一个朗诵表演需要我们参加，我入选了，文学社的老师发来了一位名家的朗诵音频提醒我们每天练习，并把自己的音频发给她。为了不让语文老师失望，为了那朵“金色花”，我利用起了碎片时间，只要一有空便跟着录音练习。文学社的老师在大家面前表扬了我的进步，肯定了我的情感投入，肯定了我的朗诵能力。我的眼里有了光芒，似乎又看到了那朵“金色花”！

感谢那朵“金色花”！原来“肯定自己”这么美，期待未来的日子也一样熠熠闪光。

ข้าพเจ้าได้เห็น "ดอกไม้สีทอง" นั้นในห้วงเวลามากกว่าหนึ่งครั้ง

--จารึก

นั่นเป็นบทเรียนภาษาจีนเพื่อศึกษาเรื่อง "ดอกทอง" "ดอกไม้สีทอง" เป็นบทกวีร้อยแก้วที่มีชื่อเสียงซึ่งเขียนโดยกวีชาวอินเดียฐากูร

ครูจีนชอบอ่านออกเสียง ในวันนั้น เขาเพิ่งพาเราไปชื่นชมบทความ เขากล่าวว่า "ฉันเชื่อว่ามีนักเรียนบางคนในทุกชั้นเรียนที่มีพรสวรรค์ในการอ่าน"

ท้ายที่สุด เขาเริ่มสแกนนักเรียนทุกคนในชั้นเรียนด้วยสายตาของเขา อาจเป็นเพราะเรียนจบ เสียสติไปแล้ว ยังรู้สึกว่าประโยคนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย

ดวงตาของเขาหยุดมาที่ฉันทันที “ขึ้นมาอ่านบทความนี้” ใจฉันสั่น ราวกับว่าอากาศรอบตัวฉันเย็นชาในทันที ฉันได้ยินเพียงเสียงของหัวใจที่เต้นรัวเท่านั้น ฉันรู้สึกประหม่ามากจนสีชมพูอาบหน้าอยู่ครู่หนึ่ง "คุณ... คุณเรียกฉันเหรอ" ตอนที่ฉันอยู่ชั้นประถมศึกษา ทุกครั้งที่ฉันท่อง ฉันไม่สามารถขอความเห็นชอบจากผู้อื่นได้ ความล้มเหลวในอดีตของการท่องจำในใจของฉันกำลังเล่นซ้ำอย่างต่อเนื่องในเวลานี้

"ใช่ ขึ้นมาลองสิ" ครูกวักมือเรียกให้ฉันก้าวขึ้นไปบนโพเดียม

ฉันลากก้าวหนักๆ หยิบหนังสือภาษาหนักๆ แล้วเดินขึ้นไปบนโพเดียมโดยก้มหน้าลง คงจะดีถ้าห้องเรียนมีขนาดใหญ่ขึ้น และถ้าระยะห่างระหว่างที่นั่งกับแท่นยืนยาวขึ้น เขาเปิดเพลงแบ็คกราวด์ให้ฉัน และฉันก็ใช้ทักษะการบรรยายทั้งหมดที่ฉันได้เรียนรู้มาจนหมด ดึงคอของฉันเพื่อบีบเสียงที่ฉันคิดว่าดีที่สุดออก และในที่สุดก็อ่านงานชิ้นเอกนี้จนจบ เขาปรบมือให้ฉันเมื่อฉันเดินไปที่ที่นั่งสกปรก จากนั้นเสียงปรบมืออันอบอุ่นก็ดังขึ้น และมีแสงสว่างในดวงตาของฉัน ราวกับว่าฉันได้เห็น "ดอกไม้สีทอง"!

ไม่นานหลังจากนั้น เขาแนะนำให้ฉันเข้าร่วมชมรมวรรณกรรมของโรงเรียน ชมรมวรรณคดีมีกลุ่มนักเรียนที่มีเสียงดีและได้เรียนรู้ทักษะการบรรยายอย่างมืออาชีพ เมื่อยืนอยู่ท่ามกลางพวกเขา ข้าพเจ้าเป็นเหมือนดอกไม้ป่าเล็กๆ ในซอกหิน ศีรษะของข้าพเจ้าเอนเอียงและถูกบดบัง ตอนนั้นมีการแสดงบทสวดในเขตที่เราต้องมีส่วนร่วม ผมได้รับคัดเลือก ครูชมรมวรรณคดีได้ส่งไฟล์เสียงบรรยายที่มีชื่อเสียงมาเตือนให้ฝึกทุกวันและส่งไฟล์เสียงของเธอเอง เพื่อไม่ให้ครูสอนภาษาจีนและ "ดอกไม้สีทอง" ผิดหวัง ฉันจึงใช้ประโยชน์จากเวลาที่กระจัดกระจายและฝึกอัดเสียงทุกครั้งที่ฉันว่าง ครูของชมรมวรรณกรรมชื่นชมความก้าวหน้าของฉันต่อหน้าทุกคน ยืนยันการลงทุนทางอารมณ์ของฉัน และยืนยันความสามารถในการท่องของฉัน มีแสงสว่างในดวงตาของฉัน และดูเหมือนว่าฉันเห็น "ดอกไม้สีทอง" อีกครั้ง!

ขอบคุณสำหรับ "ดอกไม้สีทอง" นั้น! ปรากฎว่า "การยืนยันตัวเอง" สวยงามมากและฉันหวังว่าจะส่องแสงแบบเดียวกันในอนาคต