一天，我放学回家，一时只顾玩，在院子里和小伙伴们，舞刀弄棒，追逐嬉戏，玩够了才打算上楼去做作业。因为我们在院子里玩得太兴奋了，一时脑瓜子里便空空的，甚至连家庭作业是做什么也忘得一干二静了。

完了，我一时呆住了，让家长知道了岂不是要打我，老师知道了那不是更麻烦了吗?我顿时陷入一阵恐慌，不知道该怎么办才好。我又趴在桌上，尽力回想，但是已经忘了，无法换回记忆。我突然急中生智，想:“只要他们问到做了作业没有?”我就说没有作业，这不就行了吗?于是，我又渐渐放松了，在房间里玩了起来。心里想:我真的是好“聪明”啊!

与平常一样，妈妈叫我吃饭我才出来。

我大摇大摆地走出房间，家长问:“作业做完了，没有?”我楞住了，急忙说:“恩，恩，今天没有家庭作业。”“恩，那你在房间里干什么呢?”“我在，在，看书。“那就来吃饭吧。”妈妈道。我长长地舒了口气。心里暗自得意:幸亏我反应及时，不然就完了。我发现我不仅“聪明绝顶”，而且还能“临危不乱”呢!

第二天，到了学校。老师向我要作业，我傻了，稀里糊涂地乱说了几句。老师听了对我说:“下课到我办公室来。”我小声嘀咕着:“完了，是不是我说漏了什么，老师看穿了。”过了一会儿，我又觉得没什么了。于是，心情也就慢慢地平静下来了。

下课后，我磨磨蹭蹭到了老师的办公室。心又开始一阵怦怦乱跳，面红耳赤，不知所措。本来以为老师要批评我的，老师却要我坐了下来，语重心长地教育我，给我讲起了《狼来了》的故事:“说是有一个孩子在山上放羊，由于寂寞、无聊，就想搞恶作剧，于是大声地向山下的大人高呼:”狼来了"，当大人们放下手中的农活赶上山来时，却发现这个孩子躺在草丛中高兴地笑!大人们一次、两次被骗后，当第三次真的有狼来了时，都不相信了。最后，这小孩就被狼吃掉了!”

此时，我的脸更红了，恨不得有一个地缝马上让我钻下去。在老师的教育下，我承认了错误。知道了不应该骗人，要做一个诚实守信的好孩子。

从此，我再也没有骗过人，这件事一直浮现在我的脑海里，它时时告戒我不能骗人，要做一个诚实、守信的人。

อยู่มาวันหนึ่ง ฉันกลับจากโรงเรียนและเพิ่งเล่นไปชั่วขณะ มีดเต้นรำและเกาะกับเพื่อนๆ ที่สนาม ไล่และสนุกสนาน จากนั้นฉันก็ตัดสินใจขึ้นไปชั้นบนเพื่อทำการบ้านหลังจากที่ฉันเล่นเสร็จแล้ว เนื่องจากเราตื่นเต้นมากที่จะได้เล่นในสนาม หัวของเราจึงว่างเปล่าอยู่พักหนึ่ง และเราลืมไปเลยว่าทำการบ้านของเราทำอะไรอยู่

จบแล้วอึ้งอยู่พักหนึ่ง บอกผู้ปกครองให้รู้ว่าจะตี จะลำบากกว่านี้ไหม ถ้าครูรู้ จู่ๆ ก็ตกใจ ไม่รู้เป็นอะไร ทำ. ฉันนอนอยู่บนโต๊ะอีกครั้ง พยายามนึกย้อนกลับไป แต่ฉันลืมมันไปแล้ว และฉันไม่สามารถเปลี่ยนความทรงจำได้ อยู่ดีๆก็กังวลจนคิดว่า "ตราบเท่าที่พวกเขาถามว่าทำการบ้านหรือยัง" ฉันก็บอกว่าไม่มีการบ้าน ไม่เป็นไร ฉันจึงค่อยๆ ผ่อนคลายอีกครั้งและเริ่มเล่นในห้อง . ฉันคิดกับตัวเอง: ฉัน "ฉลาด" จริงๆ!

ตามปกติฉันออกมาเมื่อแม่บอกให้กิน

ฉันเดินออกจากห้องอย่างโอ้อวดและผู้ปกครองถามว่า: "การบ้านเสร็จแล้วใช่ไหม" ฉันตัวแข็งและรีบพูดว่า: "ใช่วันนี้ไม่มีการบ้าน" "แล้วคุณเป็นอะไร อยู่ในห้องเหรอ" "ใช่ค่ะ อ่านหนังสือ" แล้วมากินข้าว “แม่บอก ฉันถอนหายใจยาว แอบภูมิใจ โชคดีที่ฉันตอบทันควัน ไม่อย่างนั้นทุกอย่างจะจบลง ฉันพบว่าฉันไม่เพียงแต่ “ฉลาดมาก” แต่ยัง “ตกอยู่ในอันตรายและไม่โกลาหล "!

วันรุ่งขึ้นฉันมาถึงโรงเรียน คุณครูขอการบ้าน ฉันงี่เง่าจนพูดไม่ชัด ครูบอกกับฉันว่า: "มาที่ห้องทำงานของฉันหลังเลิกเรียน" ฉันกระซิบ: "จบแล้ว ฉันพลาดอะไรไปหรือเปล่า ครูมองผ่าน" หลังจากนั้นครู่หนึ่งฉันก็ไม่รู้สึกอะไร ส่งผลให้อารมณ์สงบลงอย่างช้าๆ

หลังเลิกเรียนฉันก็ห้อยโหนไปที่ห้องทำงานของครู หัวใจของฉันเริ่มเต้นแรงอีกครั้ง หน้าแดงและสับสน ฉันคิดว่าครูจะวิจารณ์ฉัน แต่ครูขอให้ฉันนั่งลงและสอนฉันอย่างจริงจัง เขาเล่าเรื่อง "หมาป่ากำลังจะมา" ให้ฉันฟัง: "มีเด็กคนหนึ่งกำลังต้อนแกะบนภูเขา เพราะความเหงาและเบื่อ อยากเล่นตลก จึงตะโกนบอกพวกผู้ใหญ่ที่ลงมาจากภูเขาว่า "หมาป่ากำลังมา" เมื่อผู้ใหญ่ลงงานในฟาร์มเพื่อไล่ตามภูเขาก็พบว่ามีเด็กนอนอยู่ในถ้ำ หญ้าหัวเราะอย่างมีความสุข! ผู้ใหญ่ครั้งหรือสองครั้ง หลังจากถูกหลอก พอหมาป่ามาครั้งที่สามจริง ๆ ฉันก็ไม่เชื่ออีกเลย ในที่สุด เด็กก็ถูกหมาป่ากินไป!”

ในขณะนี้ ใบหน้าของฉันยิ่งแดงขึ้น และฉันแทบรอไม่ไหวที่จะปล่อยให้ฉันก้มหน้าลงทันที ภายใต้การศึกษาของครูฉันยอมรับความผิดพลาดของฉัน รู้ว่าไม่ควรโกหกคนอื่นและเป็นเด็กดีที่ซื่อสัตย์และน่าเชื่อถือ

ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ไม่เคยโกหกใครอีกเลย เหตุการณ์นี้อยู่ในใจตลอดมา เตือนฉันเสมอว่า ฉันไม่สามารถโกหกคนอื่นได้ และเป็นคนที่ซื่อสัตย์และน่าเชื่อถือ