我们之间，视线的距离在一天天拉长，因为我长大了，你老了。

我们之间，交谈的话题在一点点减少，因为你老了，我长大了。

不再围着你转，吵着要糖;不再趴在你的腿上，听你讲故事;不再拉着你的手，和你一起闲逛。因为我长大了，所以你老了。

如果可以，那就回到儿时吧。

很小的时候，每天下午都是你来接我放学的。每次，其他小朋友都要在门口张望好久，才可以找到自己的父母，而我，只要一出去就可以找到你，因为你的一头白发。你的视力不好，所以每次找你，我就会喊着“奶奶”，然后扑在你的怀里，你便笑得很开心的接过我的小书包，牵着我回家。幼儿园离家并不远，可是每次都需花很长的时间才可回到家。因为你喜欢带着我逛，给我买许多吃的玩的。我也喜欢跟着你逛，享受着你给我的快乐。余晖照在身上，在地面上形成两个并列的影子，一高一矮，牵着手。

再大一些的时候，自己也认路了，你接我的次数也就减少了。而每次你接我，我只是习惯性的喊声“奶奶”，不会扑在你的怀里，你仍是笑着接过我的书包，领着我回家。学校离家不远，所以很快可以到家。你总是问我要不要买些什么，我摇头，怕累，怕麻烦。残阳经过身体，在地面上形成一个影子，一个长的影子。

现在的这个时候，一个星期我也才会一次家，你也会偶尔来接接我，我仍只是习惯的喊你，你仍是笑着接过我手中的袋子，跟着我回家。车站离家远，你走路的速度也便慢了，所以每次需花很久的时间。经过水果摊，你喊住我，给我买了许多，我提着水果走在你前面。路灯透过身体，在地面上形成一个影子，一个矮的影子。

你已垂垂老去，头发越来越花白，视力越来越差。我可以一眼认出你，而你却不可以。

我已渐渐长大，性格越来越极端，脾气越来越差。你可以一直宠着我的小小任性，而我却不可以。

我渐渐明白着，我已不再是以前那个我，而你却还是以前那个你。

我渐渐意识到，我在走一条离你越来越远的路，而你仍在原来的路上，等着我与你一同并列回家。

你是我生命中不可缺少的一份存在，我要陪着你，一直陪着你直至生命尽头。

ระยะห่างระหว่างเรา สายตาเริ่มยาวขึ้นทุกวัน เพราะฉันโตแล้ว เธอก็แก่แล้ว

ระหว่างเรา หัวข้อสนทนาลดลงเล็กน้อย เพราะคุณแก่แล้ว ฉันโตแล้ว

ไม่วนเวียนอยู่รอบตัวคุณอีกต่อไป ร้องหาขนม ไม่นอนบนตักของคุณอีกต่อไป ฟังคุณเล่าเรื่อง ไม่จับมือคุณไปเที่ยวกับคุณอีกต่อไป เพราะฉันโตแล้วคุณจึงแก่

ถ้าเป็นไปได้ ให้กลับไปเป็นเด็ก

ตอนที่ฉันยังเด็ก คุณมารับฉันที่โรงเรียนทุกบ่าย ทุกๆ ครั้ง เด็กคนอื่นๆ จะต้องมองที่ประตูเป็นเวลานานกว่าจะเจอพ่อแม่ของพวกเขา และฉันสามารถหาคุณได้ตราบเท่าที่ฉันออกไปเพราะผมหงอกของคุณ สายตาคุณไม่ดี ทุกครั้งที่ฉันมองหาคุณ ฉันจะตะโกนว่า "คุณย่า" แล้วโผเข้ากอดคุณ คุณยิ้มอย่างมีความสุข แล้วหยิบกระเป๋านักเรียนใบเล็กๆ ของฉันกลับบ้าน อนุบาลอยู่ไม่ไกลจากบ้านแต่ใช้เวลานานกว่าจะได้บ้านทุกครั้ง เพราะคุณชอบพาฉันไปรอบๆ ซื้อของกินและเล่นให้ฉันเยอะๆ ฉันยังชอบที่จะติดตามคุณไปรอบ ๆ และเพลิดเพลินกับความสุขที่คุณให้ฉัน แสงระเรื่อส่องบนร่างกาย ก่อตัวเป็นเงาสองข้างเคียงข้างกันบนพื้น คนหนึ่งสูงและต่ำจับมือกัน

เมื่อฉันโตขึ้น ฉันจำทางของฉันได้ และจำนวนครั้งที่คุณมารับฉันลดลง และทุกครั้งที่คุณรับฉัน ฉันมักจะตะโกนว่า "คุณย่า" และจะไม่รีบเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของคุณ คุณยังคงยิ้ม หยิบกระเป๋านักเรียนของฉันและพาฉันกลับบ้าน โรงเรียนอยู่ไม่ไกลจากบ้านจึงสามารถกลับบ้านได้เร็ว ๆ นี้ คุณถามฉันเสมอว่าอยากซื้ออะไรไหม ฉันส่ายหน้าเพราะกลัวความเหน็ดเหนื่อยและมีปัญหา อาทิตย์อัสดงเคลื่อนผ่านร่างกาย เกิดเป็นเงาบนพื้นดิน เป็นเงายาว

เวลานี้ฉันจะกลับบ้านแค่สัปดาห์ละครั้ง และคุณจะมารับฉันเป็นครั้งคราว ฉันยังคงโทรหาคุณตามนิสัย คุณยังคงยิ้มและหยิบกระเป๋าในมือฉันแล้วตามฉันกลับบ้าน หากสถานีอยู่ไกลจากบ้าน ความเร็วในการเดินของคุณจะช้าลง จึงใช้เวลานานในแต่ละครั้ง เมื่อผ่านแผงขายผลไม้ คุณโทรมาหยุดฉัน และซื้อให้ฉันมากมาย ฉันถือผลไม้และเดินไปข้างหน้าคุณ ไฟถนนส่องทะลุร่างร่างเป็นเงาบนพื้น เป็นเงาสั้นๆ

คุณกำลังห้อยลงมา ผมของคุณเริ่มหงอกมากขึ้นเรื่อยๆ และสายตาของคุณก็แย่ลงเรื่อยๆ ฉันสามารถจำคุณได้เพียงชำเลืองมอง แต่คุณไม่สามารถ

ฉันค่อยๆ โตขึ้น บุคลิกของฉันเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ อารมณ์ของฉันก็แย่ลงเรื่อยๆ คุณสามารถทำลายความตั้งใจเล็กๆ ของฉันได้เสมอ แต่ฉันทำไม่ได้

ฉันค่อยๆ ตระหนักว่าฉันไม่ใช่ฉันที่เคยเป็นอีกต่อไป แต่คุณยังคงเหมือนเดิม

ฉันค่อยๆ ตระหนักว่าฉันกำลังเดินไปตามถนนที่ห่างไกลจากคุณมากขึ้นเรื่อยๆ และคุณยังคงอยู่บนถนนสายเดิม รอให้ฉันกลับบ้านพร้อมกับคุณเคียงข้างกัน

คุณคือชีวิตที่ขาดไม่ได้ในชีวิตของฉัน ฉันอยากอยู่กับคุณและอยู่กับคุณไปจนสุดชีวิต