提前准备过春节了，我和妈妈一起逛街购物办年货。在弥漫着浓浓节日氛围的大街上，我们两手提式着大行李包的年货礼盒，急着回家了。

恰巧，我还在马路边看到一家小图书店，专卖店折扣的书本。在获得宝妈的允许后，我进来购书。历经一番选择，我选择了一本深蓝色封皮的书，价钱不贵，才7元。我迈向收款台，递过10块钱支付。就在我等待找零时，一个老乞丐走入来乞讨。他把一个铁盒递向售货员，口中嘟囔着，要想售货员布施。但见这一老乞丐有一点弯腰驼背，穿着打过补丁包的衣服裤子。薄弱的衣服裤子显现出他的骨瘦如柴，他戴着一顶碎布遮阳帽，眼睛浑浊，长出白色短胡子。售货员沒有理睬老乞丐，头都不抬地再次自身的工作中。

这时候，老乞丐看到了我手头上的书，慢慢地偏向书籍，一字一顿地读取封面图的小说名字——《爱从不卑微》，响声强有力，咬字清晰。我望着老乞丐脸部骄傲的笑，好像给自己会认字而觉得自豪，禁不住诧异地愣住了。我反映回来，赶忙说:“读正确了!”这时，老乞丐高兴得更快乐了。这时，我任何的心情交错在一起:这一老乞丐认字，或许他以前上过学习吧他经历什么样的经验呢怎么会沦落乞讨者呢当时他时怎样痛楚地断决自身的课业的呢……就在我思索时，售货员找到了我三块钱，放到收款台上，我象被刺了一下。我望瞭望老乞丐，又望瞭望眼下的钱，艰辛的迟疑着……

在我的信念中，一切一个人都是有自身的使用价值，即便是那么的低贱。每一个人生道路存有这种全世界，总是会有他存在的价值。当这一生命的存有遭受侵害时，大家应当伸出援手，用同情来适用这一生命。但悲剧的是，当这一生命向你要求协助时，大家通常对他不屑一顾，乃至满不在乎他的存有。我虽说沒有向这一老乞丐布施钱财，但我却毫无疑问了他的存有，重视了他的本人，而不是向他投去嗤之以鼻一瞥。最重要的是，这一老乞丐会认字，他曾了解过专业知识，可能在以往，他也向大家一样沉醉在崇高的内容中。作为一个知识分子，他真的必须的并没有化学物质，只是最基本上也是最珍贵的自尊。因此，在我摆脱图书店时，我给与了他钱财之外的另一种协助——

我恭恭敬敬站起，面带微笑，用最天真，最真善的语调告诉他:“老大爷，您非常好哦!”老乞丐听了起先一愣，接着脸部闪过出了微笑，璀璨而自豪，浑浊的双眼猛然光辉灿烂。

在真心有一些削瘦的时代，这名因贫困而被大家遗忘的老人，被人间的冷淡发麻了内心，只有用儿童一样的心地善良，同情和主要的重视来溫暖这颗心，点耀起老人心里崇高的火堆。

ใกล้ปีใหม่แล้ว ฉันกับแม่ก็ซื้อของปีใหม่กัน บนถนนที่เต็มไปด้วยบรรยากาศรื่นเริง เรารีบกลับบ้านพร้อมกระเป๋าสินค้าปีใหม่ทั้งใบใหญ่และใบเล็กในมือทั้งสองข้าง

บังเอิญเห็นร้านหนังสือเล็กๆ ริมถนนที่เชี่ยวชาญเรื่องหนังสือลดราคา หลังจากได้รับอนุญาตจากแม่ ฉันก็ไปซื้อหนังสือ หลังจากเลือกมาบ้างแล้ว ก็เลือกหนังสือที่มีปกสีน้ำเงิน ราคาไม่แพง เพียง 7 หยวน ฉันเดินไปที่แคชเชียร์และจ่ายเงิน 10 หยวน ระหว่างที่ฉันรอพบการเปลี่ยนแปลง ขอทานแก่ๆ ก็เดินเข้ามาอ้อนวอน เขายื่นกระป๋องให้พนักงานขาย พูดพึมพำ ต้องการให้พนักงานขายบิณฑบาต ฉันเห็นว่าขอทานแก่หลังค่อมเล็กน้อยและสวมเสื้อผ้าปะ เสื้อผ้าบางๆ ของเขาทำให้ผอมบาง เขาสวมหมวกผ้าขี้ริ้วบนหัว ดวงตาของเขาขุ่นมัว และเขามีเคราสั้นสีขาว พนักงานขายไม่สนใจขอทานชราและทำงานต่อโดยไม่เงยหน้าขึ้น

ในเวลานี้ ขอทานชราเห็นหนังสือที่ฉันถืออยู่ ค่อยๆ ชี้ไปที่หนังสือ และอ่านชื่อปกว่า "ความรักไม่มีวันถ่อมตน" ทีละคำ ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและคำพูดที่ชัดเจน ฉันมองดูรอยยิ้มที่ภาคภูมิใจบนใบหน้าขอทานแก่ ราวกับว่าภูมิใจในความสามารถของฉันในการอ่าน ฉันก็อดแปลกใจไม่ได้ด้วยความประหลาดใจ ฉันตอบสนองและพูดอย่างรวดเร็ว: "อ่านถูกต้อง!" ในเวลานี้ขอทานชรายิ้มอย่างมีความสุข ในเวลานี้ อารมณ์ทั้งหมดของฉันประสานกัน: ขอทานแก่คนนี้รู้หนังสือ บางทีเขาไปโรงเรียน มีประสบการณ์อะไรบ้าง ทำไมเขาถึงกลายเป็นขอทาน การตัดการศึกษาของเขาในตอนแรกช่างเจ็บปวดเหลือเกิน... ขณะที่ฉันกำลังคิด พนักงานขายก็เอาเงิน 3 หยวนของฉันไปใส่ที่เครื่องคิดเงิน ดูเหมือนฉันจะโดนแทง ฉันมองไปที่ขอทานแก่ และมองเงินที่อยู่ข้างหน้าฉัน ลังเลอย่างแรง...

ในความเชื่อของฉัน ทุกคนมีคุณค่าในตัวเอง ไม่ว่าจะต่ำต้อยเพียงใด ทุกชีวิตในโลกนี้ย่อมมีความหมายถึงการดำรงอยู่ของเขาเสมอ เมื่อการดำรงอยู่ของชีวิตนี้ถูกคุกคาม ผู้คนควรเอื้อมออกไปและสนับสนุนชีวิตนี้ด้วยความเห็นอกเห็นใจ แต่น่าเสียดายที่เมื่อชีวิตนี้ขอความช่วยเหลือจากคุณ ผู้คนมักจะไม่สนใจเขาหรือแม้แต่สนใจเกี่ยวกับการดำรงอยู่ของเขา แม้ว่าฉันจะไม่ให้เงินแก่ขอทานแก่คนนี้ แต่ฉันยืนยันการมีอยู่ของเขาและเคารพเขาเป็นการส่วนตัว แทนที่จะมองดูเขาอย่างดูถูก สิ่งสำคัญที่สุดคือขอทานแก่คนนี้อ่านรู้เรื่อง เรียนมา บางทีเมื่อก่อนเขาเคยชินกับคำศักดิ์สิทธิ์เหมือนเรา ในฐานะนักปราชญ์ สิ่งที่เขาต้องการจริงๆ ไม่ใช่สิ่งของ แต่เป็นศักดิ์ศรีที่ล้ำค่าที่สุด เมื่อฉันเดินออกจากร้านหนังสือ ฉันให้ความช่วยเหลืออย่างอื่นนอกเหนือจากเงิน——

ข้าพเจ้ายืนยิ้มอย่างให้ความเคารพและพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่ไร้เดียงสาและใจดีที่สุด: "คุณปู่ คุณเยี่ยมมาก!" ขอทานเฒ่าตกใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ จากนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา สดใสและสดใส สุกใส นัยน์ตาหม่นหมองเป็นประกายระยิบระยับ

ในยุคที่ความรู้สึกที่แท้จริงเบาบางลง ชายชราผู้ถูกลืมเพราะความยากจนถูกทำให้ชาเพราะความเฉยเมยของโลก มีแต่ความเมตตา ความเห็นอกเห็นใจ และความเคารพขั้นพื้นฐานแบบเด็กๆ เท่านั้น ที่จะอบอุ่นหัวใจดวงนี้และส่องสว่างแก่หัวใจอันศักดิ์สิทธิ์ของผู้เฒ่า ผู้ชาย. คบเพลิง.