回忆往事，在我心里埋藏的植物如同雪地里的雪花一样多，最难忘的不是芳香迷人的桂花，不是婀娜多姿的玫瑰，也不是默默无闻的仙人掌，而是坚强的梅花。

每到年末时节，正属风雪交加之际，梅花--这些风雪中的小天使们，总会如期绽放。它们总会激励人们要坚强，勇往直前，不要被风雪所欺压。每当我站在寒风中遥望这些不畏严寒的冬之使者时，总会想起一句古诗“宝剑锋从磨砺出，梅花香自苦寒来。”是呀，梅花的缕缕清香正是它们不畏寒冬的欺凌，坚持不懈地向上成长着，竭尽自己所能散发出香味，才能让我们感受到这冬精灵的芳香。

我走近一棵梅花树边，粉嫩嫩的花蕊散发出一阵阵诱人的清香，使人忘记了一切的不愉快。寒风呼啸着，而梅花精灵却迎着寒风坚强地抬起了头，它们一个个挺直了身躯，宛若一个个布局严寒的窈窕淑女，是那样的迷人。她们在一阵阵北风的吹拂下，轻轻摇曳着婀娜的身躯，把体内的香气献给在寒冬仍辛勤工作的人们。西、北风交加，梅花的枝条“沙沙”作响。而这些冬精灵们却任凭风雨的残害，丝毫不肯退缩。

在大雪中，我轻轻折下一枝绽放得正灿烂的梅花。她对人类是那样的和蔼、亲切，刚刚的傲气荡然无存，无处不在的是她对人们的浓厚感情:再大的风雪也不能将其打落，而面对人类，她却无一丝怨言，愿将自己的生命无偿地献出。她被采下后依然坚强，柔美的身子虽说成了花瓶中的装饰物，但它却仍然坚持着，想让人们看到她生命最后的风光。这都是它们回报人类的祖先创造了它们的一种感恩之心吧!

那紫红的梅花在风姑娘的轻轻逗弄下轻柔而有节奏地缓缓跳跃着，我被她那优美的舞姿深深地吸引住了，不禁想起伟人毛泽东的“已是悬崖百丈冰，犹有花枝俏。”我被她这种不被困难所压倒的精神所感动，不禁落下了泪。梅花姑娘微笑着看着我，像是在说:“小姑娘，没关系，不要伤心。即使我不能在自己的工作岗位上献出一生的力量，但是有你陪伴着我，我就知足了。小姑娘，你能陪我度过我生命的最后时光吗?”“嗯!”我细心地捧着这朵依旧灿烂的梅花，默默地想着。

这可爱的小精灵得到我令她满意的回答后，在我掌心上跳了段“华尔兹”，静静地离去了--她展开的花瓣完全蜷缩了起来，她，永远地离开了我。这一刻，我忽然觉得手中枯萎的梅花异常亲切，几滴豆大的泪珠落到了花蕊上，送走了她拥有生命的最后一刻。

一棵梅花树，在我和你朝夕相处的这段时间，我毫无保留的把秘密告诉你，，给了我无与伦比的快乐。啊!我忠实的朋友，你可以陪我度过这美妙的人生吗?

เมื่อหวนคิดถึงอดีต มีต้นไม้มากมายฝังอยู่ในใจฉันเหมือนเกล็ดหิมะในหิมะ สิ่งที่น่าจดจำที่สุดไม่ใช่ต้นหอมหอมที่มีกลิ่นหอมหวาน ไม่ใช่ดอกกุหลาบที่สง่างาม หรือแคคตัสที่คลุมเครือ แต่เป็นพลัมที่แข็งแรง

ในช่วงปลายปีของทุกปี เมื่อลมและหิมะพัดมา ดอกบ๊วย เทวดาตัวน้อยเหล่านี้ในสายลมและหิมะจะผลิบานตามกำหนดเสมอ สิ่งเหล่านี้เป็นแรงบันดาลใจให้ผู้คนเข้มแข็ง ก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ และไม่ถูกลมและหิมะกดขี่ เมื่อใดก็ตามที่ฉันยืนอยู่ท่ามกลางลมหนาวและมองดูทูตแห่งฤดูหนาวเหล่านี้ที่ไม่กลัวความหนาว ฉันมักจะนึกถึงบทกวีโบราณว่า "คมดาบเกิดจากการลับคม และกลิ่นหอมของดอกบ๊วยมาจากความหนาวเย็นอันขมขื่น" ใช่ กลิ่นของดอกบ๊วยเป็นสิ่งที่พวกเขากลัวจริงๆ การกลั่นแกล้งของฤดูหนาวที่หนาวเหน็บเพิ่มขึ้นอย่างพากเพียรและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปลดปล่อยกลิ่นหอมเพื่อให้เราได้สัมผัสถึงกลิ่นหอมของเอลฟ์ในฤดูหนาว

เมื่อฉันเข้าใกล้ต้นพลัม เกสรตัวผู้อ่อนละมุนส่งกลิ่นหอมยั่วยวนใจ ซึ่งทำให้ผู้คนลืมความไม่พอใจทั้งหมดไป ลมหนาวส่งเสียงหวีดหวิว แต่เหล่าเอลฟ์แห่งดอกบ๊วยเงยศีรษะขึ้นต้านลมหนาว พวกเขาเหยียดร่างกายทีละคน ราวกับผู้หญิงรูปร่างผอมบางที่มีท่าทางเย็นชารุนแรง ช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน สายลมเหนือพัดพาร่างกายอันสง่างามของตนไปอย่างนุ่มนวล มอบกลิ่นหอมของกายให้แก่ผู้ที่ยังคงทำงานหนักในฤดูหนาวอันหนาวเหน็บ ลมตะวันตกและลมเหนือพัดเข้าหากัน และกิ่งก้านของดอกบ๊วยก็ส่งเสียงกรอบแกรบ อย่างไรก็ตาม เอลฟ์ฤดูหนาวเหล่านี้ไม่ได้ย่อท้อจากความโหดร้ายของลมและฝน

ในหิมะที่ตกหนัก ฉันค่อย ๆ พับดอกบ๊วยบานอย่างวิจิตรงดงาม เธอใจดีและใจดีต่อมนุษย์มาก ความเย่อหยิ่งของเธอเพิ่งหายไป และความรู้สึกที่รุนแรงของเธอต่อผู้คนมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง ไม่ว่าลมและหิมะจะพัดพาพวกเขาลงมาขนาดไหน แต่ในการเผชิญหน้าของมนุษย์ เธอไม่มีอะไรเลย การร้องเรียนเต็มใจ เพื่อให้ชีวิตของฉันฟรี เธอยังคงแข็งแกร่งหลังจากถูกเลือก และถึงแม้ร่างที่อ่อนนุ่มของเธอจะถูกกล่าวขานว่าเป็นของประดับตกแต่งในแจกัน แต่เธอก็ยังคงยืนกราน ต้องการให้ผู้คนได้เห็นทิวทัศน์สุดท้ายของชีวิตเธอ นี่คือความกตัญญูที่พวกเขาสร้างขึ้นโดยบรรพบุรุษของพวกเขาเพื่อตอบแทนมนุษยชาติ!

ดอกพลัมสีม่วงค่อย ๆ บานเป็นจังหวะอย่างนุ่มนวลและเป็นจังหวะภายใต้การหยอกล้ออย่างอ่อนโยนของสาวลม ฉันถูกดึงดูดอย่างลึกซึ้งจากการเต้นอันสง่างามของเธอ ฉันอดไม่ได้ที่จะนึกถึงชายผู้ยิ่งใหญ่เหมา เจ๋อตง "มันเป็นหน้าผาที่มีร้อย เท้าเป็นน้ำแข็ง ดอกไม้งาม" ฉันประทับใจในจิตวิญญาณของเธอที่จะไม่จมอยู่กับความยากลำบาก และฉันก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เหมยฮัวมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้ม ราวกับว่าเธอกำลังพูดว่า: "สาวน้อย ไม่เป็นไร ไม่ต้องเสียใจ แม้ว่าฉันจะให้พลังชีวิตในงานของฉันไม่ได้ แต่มีเธออยู่ข้างๆ ฉัน จะพอใจแล้ว สาวน้อย ใช้ชีวิตครั้งสุดท้ายกับฉันได้ไหม " "ใช่!" ฉันถือดอกบ๊วยที่ยังเจิดจ้าไว้อย่างระมัดระวัง พลางครุ่นคิดอย่างเงียบๆ

หลังจากที่เอลฟ์ตัวน้อยน่ารักได้รับคำตอบที่น่าพอใจจากฉัน เขาก็ตี "วอลซ์" บนฝ่ามือของฉันและปล่อยให้กลีบดอกไม้ของเธอม้วนงอจนหมด และเธอก็จากฉันไปตลอดกาล ในเวลานี้ จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าดอกบ๊วยเหี่ยวแห้งในมือของฉันช่างใจดีเหลือเกิน และหยดน้ำตาขนาดเท่าเม็ดถั่วก็ตกลงบนเกสรตัวผู้ ส่งผลให้ช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตเธอหายไป

ต้นพลัมในช่วงเวลาที่ฉันอยู่กับคุณทั้งวันทั้งคืน ฉันได้บอกความลับแก่คุณโดยไม่ลังเล และมอบความสุขที่หาตัวจับยากให้กับฉัน อา เพื่อนผู้ซื่อสัตย์ของฉัน ช่วยพาฉันผ่านชีวิตที่แสนวิเศษนี้ไปด้วยได้ไหม