每当我看见“诚信”二字时，总会想起曾经妈妈钱包里的“失窃案”、、、、、、

记得那是一个星期天的上午，妈妈叫我去买点小菜，我向往常一样从妈妈钱包里拿了足够的钱很快买了回来。回来时，刚走到楼下，发现几个好朋友在玩卡片，我立刻跑过过去，希望他们也能邀请我参加。我刚想说出自己的想法，一个大个子嘲弄的说:“嘿!小子，有没有卡?没卡绕一边去吧!”我想发火可一想到别人也没说错什么啊?于是闷闷不乐的回到家，坐在沙发上，我冥思苦想:“哼!瞧那小子骄傲样，有啥了不起啊，我也要买卡，买比他还多的卡!”妈妈看我一动不动，从厨房出来，问:“怎么哪?”正在想事的我被吓了一跳，忙说:“没....没什么!”最后，我绞尽脑汁总于想出来了!“就这么办!”我窃喜着。

第二天，妈妈又叫我去买菜，我这次先拿了足够的钱，走时，又“顺手牵羊”，多带了一元钱。等我买完菜，走进小卖部，把牵来的“羊”换成卡时，便急忙溜出小卖部，生怕别人发觉。中午吃饭时，妈妈看了我一眼，把我吓得面如土*，总感觉妈妈知道了这件事似的。由于这几天风平浪静，摸着兜里的卡一天天增厚，想着同学那羡慕的眼神，我心里美滋滋的，胆子也更大了。第三天，妈妈又叫我去买菜，我又“故伎重演”，这次牵了五只羊--5元。这天下午，我正准备去玩卡时，妈妈说:“下午在奶奶家待着，哪也不许去!”我听了，吓得心惊肉跳，以为妈妈发现了，我忙把事情的来龙去脉一五一十的讲了出来。妈妈听完，大吃一惊，但还是很平静的说:“晚上回家再说吧!”我想:这下完了，露馅了吧!我懊悔不已。整整一个下午，我呆在奶奶家哪也不想去，楼下的小朋友玩卡的嬉笑声好像一把把*子搅得我心一阵阵疼。哎!早知今日，何必当初啊!我已做好了晚上吃“竹笋炒肉丝”的准备了。

晚上，妈妈下班回来了，她把我叫到她跟前，轻轻的抚摸着我的头，从包里拿出十包卡，对我说:“儿子，这是给你诚实的奖励，失去诚实，比失去金钱更重要!你以后一定要抵住诱惑啊!这次妈妈原谅你，相信你不会再犯同样的错误了!”

ทุกครั้งที่ฉันเห็นคำว่า "ความซื่อสัตย์" ฉันมักจะนึกถึง "ขโมย" ในกระเป๋าเงินของแม่

ฉันจำได้ว่าเป็นเช้าวันอาทิตย์ แม่ของฉันขอให้ฉันซื้อเครื่องเคียง ฉันเอาเงินจากกระเป๋าเงินของแม่ไปเพียงพอตามปกติแล้วซื้อกลับโดยเร็ว พอกลับมาก็เดินลงมาข้างล่างก็เจอเพื่อนดีๆ เล่นไพ่อยู่ ผมรีบวิ่งไปโดยหวังว่าจะเชิญผมให้เข้าร่วม ฉันแค่อยากจะแสดงความคิดของฉัน ชายร่างใหญ่ก็เยาะเย้ยและพูดว่า "เฮ้ หนุ่มๆ คุณมีการ์ดไหม ไปเถอะ ถ้าไม่มีการ์ด!" ฉันอยากจะโกรธแต่พอคิดขึ้นได้ คนอื่นไม่ได้พูดอะไรผิด ฉันรู้สึกไม่มีความสุข กลับบ้าน นั่งบนโซฟา ฉันคิดหนัก "ห๊ะ! ดูเด็กคนนั้นสิ หยิ่ง อะไรจะดีขนาดนั้น ฉันยังต้องการซื้อการ์ด การ์ดเพิ่ม" กว่าเขา!" แม่เห็นฉันนิ่งๆ แล้วออกมาจากห้องครัวแล้วถามว่า "ทำไมล่ะ" ฉันตกใจมากเมื่อนึกถึงอะไรบางอย่าง แล้วรีบพูดว่า "เปล่า...ไม่มีอะไร!" สุดท้ายฉันก็เลยระดมสมองเพื่อ คิดออก! "แค่ทำมัน!" ฉันตะลึง NS

วันถัดมา แม่ชวนไปซื้อของอีก คราวนี้เอาเงินไปพอสมควร พอจากไป ก็ "ตัดลูกแกะ" แล้วเอาเงินหยวนมาเพิ่มอีก เมื่อฉันซื้อของเสร็จ ฉันเดินเข้าไปในร้านสัมปทานและแทนที่ "แกะ" ด้วยการ์ด ดังนั้นฉันจึงรีบออกจากร้านสัมปทานเพราะกลัวว่าคนอื่นจะสังเกตเห็น ตอนที่ฉันกินข้าวตอนเที่ยง แม่มองมาที่ฉันและทำหน้าตกใจ* รู้สึกเหมือนแม่รู้เรื่องนี้อยู่เสมอ เมื่อสองสามวันที่ผ่านมาสงบและสงบ ฉันรู้สึกว่าการ์ดในกระเป๋าหนาขึ้นทุกวัน เมื่อนึกถึงรูปลักษณ์ที่น่าอิจฉาของเพื่อนร่วมชั้น ฉันก็มีความสุขและกล้าหาญยิ่งขึ้น วันที่สาม แม่บอกให้ไปซื้อของอีก แล้ว "เล่นเหมือนเดิมอีก" ครั้งนี้เอาแกะ 5 ตัว-5 หยวน บ่ายวันนี้ ตอนที่ฉันกำลังจะเล่นเกมไพ่ แม่บอกว่า “ฉันอยู่บ้านย่าตอนบ่าย ไม่อนุญาตให้ไปไหน!” ฉันตกใจมากเมื่อได้ยินอย่างนั้น ฉันคิดว่าแม่ของฉัน ได้ค้นพบมัน พูดเต็มสิบ แม่ตกใจมากเมื่อได้ยินเรื่องนี้ แต่เธอพูดอย่างใจเย็นว่า "กลับบ้านไปพูดเรื่องนี้กันเถอะ!" ฉันคิดว่า: นี่คือจุดจบ มาเปิดเผยเรื่องไส้กันเถอะ! ตลอดบ่ายฉันพักอยู่ที่บ้านคุณยายไม่อยากออกไปไหนเลย เสียงหัวเราะของเด็กๆ ที่เล่นไพ่อยู่ชั้นล่างดูเหมือนจะกวนใจฉันอยู่ครู่หนึ่ง เฮ้ยยย วันนี้รู้แล้วทำไมต้องอยู่แต่แรก ค่ำๆ พร้อมกิน "หมูยอหน่อไม้"

ตอนเย็นคุณแม่กลับมาจากเลิกงาน เธอโทรหาฉัน เอามือลูบหัวฉันเบาๆ หยิบการ์ดสิบซองออกจากกระเป๋า แล้วบอกกับฉันว่า “ลูก นี่เป็นรางวัลที่ซื่อสัตย์สำหรับลูก สูญเสียความซื่อสัตย์ , สำคัญกว่าการสูญเสียเงิน! คุณต้องต่อต้านสิ่งล่อใจในอนาคต! คราวนี้แม่ของฉันให้อภัยคุณและเชื่อว่าคุณจะไม่ทำผิดพลาดแบบเดิมอีก!”