我是一个非常美丽的书包。我是由粉红色和灰色交叉组成的，这两种颜色搭配起来显得非常可爱、温馨。

我一共有三层：第一层比较小，小主人一般在里面放尺子、校徽、红领巾之类的东西。第二层比第一层大一些，小主人把作业本放在里边。第三层是最大的一层，里面还有一个暗层，小主人一般在里面放书本、文具盒。我旁边还有两个小袋子，小主人在一边放水瓶，另一边放伞。在我的背后有两条长长的背带，小主人可以它们背着我上学、回家。在我的头顶上还有一个提带，小主人可以直接提着我上学、回家。（介绍书包的构造、功能。先介绍主要的，再介绍次要的，主次有序。）

如今，我的小主人已经上五年级了，学习任务重了，课本也越来越多了。（话题一转，从说明转入记叙。）现在，我体内的东西越来越多，我的身体也越来越沉，我都快喘不过气来了。有一天，小主人正在写作业，我对主人说：“小主人，我身体里的东西太多了，我的负担太重了，都快喘不过气来了，你能不能减轻一下我的负担呀？”小主人无可奈何地说：“我也没办法呀，现在学习任务重了，书也变多了。如果我不把作业带齐，会被老师批评的。”我仔细想了想，觉得小主人说得也有道理，身为文具，就要为主人服务。

随着学习任务的加重，小主人的脾气也越来越暴躁了，时不时就把钢笔哥哥摔得“骨折”，把橡皮弟弟踩成“肉饼”。为此，我对小主人十分不满。有一天，小主人因为找不到一本作业本，就把我倒立起来，把里面的书全都倒出来，然后把我重重地摔在地上，我疼得昏了过去。等醒来的时候，我发现自己躺在一个脏乎乎的垃圾车里，旁边的可乐瓶对我说：“你的主人不要你了，刚才把你扔在这儿了。”（可乐瓶的话对于书包的孤独可怜起到了烘托作用。）听完它的话，我伤心地低下了头，心想：主人啊主人，我平时那么卖力地帮你，陪伴着你学习，可等我变旧了，不漂亮了，你就把我扔了。我亲爱的小主人啊，你什么时候才能理解我的感受呢？随着垃圾车的开动，我的泪水飞舞在空中…

ฉันเป็นกระเป๋าที่สวยงามมาก ฉันประกอบด้วยไม้กางเขนสีชมพูและสีเทา ทั้งคู่ดูน่ารักและอบอุ่นเมื่ออยู่ด้วยกัน

ฉันมีทั้งหมดสามชั้น: ชั้นแรกค่อนข้างเล็ก และนายน้อยมักจะใส่ไม้บรรทัด ป้ายโรงเรียน ผ้าพันคอสีแดง และสิ่งอื่น ๆ ในนั้น ชั้นสองใหญ่กว่าชั้นหนึ่ง และนายน้อยก็วางหนังสือการบ้านไว้ ชั้นสามเป็นชั้นที่ใหญ่ที่สุดและมีชั้นมืดอยู่ข้างใน ซึ่งนายน้อยมักจะวางหนังสือและกล่องเครื่องเขียน มีถุงเล็กๆ สองใบอยู่ข้างๆ ฉัน และนายน้อยวางขวดน้ำไว้ข้างหนึ่งและร่มอีกข้างหนึ่ง มีสายยาวสองเส้นบนหลังของฉัน และนายน้อยสามารถพาฉันไปโรงเรียนและที่บ้านได้ มีสายรัดบนหัวของฉันด้วย นายน้อยสามารถพาฉันไปโรงเรียนและบ้านได้โดยตรง (แนะนำโครงสร้างและหน้าที่ของกระเป๋านักเรียน ขั้นแรกให้แนะนำกระเป๋าหลัก จากนั้นจึงแนะนำกระเป๋ารอง และกระเป๋านักเรียนระดับประถมและมัธยมตามลำดับ)

ตอนนี้ อาจารย์ตัวน้อยของฉันอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 งานเรียนหนักมาก และมีหนังสือเรียนเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ (หัวข้อเปลี่ยนไปจากการอธิบายเป็นการเล่าเรื่อง) ตอนนี้ ร่างกายของฉันมีมากขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายของฉันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ และฉันก็แทบจะหายใจไม่ออก อยู่มาวันหนึ่ง นายน้อยกำลังทำการบ้านอยู่ และฉันก็พูดกับอาจารย์ว่า "นายน้อย ร่างกายของข้ามีมากเกินไป และภาระของข้าก็หนักมากจนข้าหายใจไม่ออก ช่วยแบ่งเบาภาระข้าหน่อยได้ไหม หืม" อาจารย์น้อยพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “ฉันทำอะไรไม่ได้แล้ว ตอนนี้งานเรียนหนักและมีหนังสือมากขึ้น ถ้าฉันไม่ทำการบ้านมา ครูจะวิพากษ์วิจารณ์” เกี่ยวกับมันอย่างระมัดระวังและรู้สึกว่านายน้อยก็สมเหตุสมผลเหมือนเครื่องเขียนเราต้องรับใช้อาจารย์

ด้วยภาระงานการเรียนรู้ที่หนักหน่วง อารมณ์ของนายน้อยก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ ในบางครั้ง เขาจะทุบน้องชายปากกา "แตก" และเหยียบน้องชายยางให้เป็น "พายเนื้อ" ด้วยเหตุนี้ฉันจึงไม่พอใจนายน้อยมาก อยู่มาวันหนึ่ง นายน้อยทำให้ฉันกลับหัวกลับหางเพราะเขาหาสมุดงานไม่เจอ เทหนังสือทั้งหมดที่อยู่ในนั้นออก แล้วโยนฉันลงกับพื้นแรงจนฉันสลบด้วยความเจ็บปวด เมื่อฉันตื่นนอน ฉันพบว่าตัวเองนอนอยู่ในรถบรรทุกขยะสกปรก และขวดโค้กข้างๆ ฉันบอกกับฉันว่า “เจ้านายของคุณไม่ต้องการคุณอีกต่อไป เขาทิ้งคุณไว้ที่นี่” ความเหงาและความสงสารของกระเป๋านักเรียน ทำหน้าที่เหมือนกระดาษฟอยล์) หลังจากฟังคำนั้นแล้ว ฉันก็ก้มศีรษะลงอย่างเศร้าๆ และคิดในใจว่า อาจารย์ อาจารย์ ข้าพเจ้ามักจะทำงานหนักเพื่อช่วยท่านและพาท่านไปเรียน แต่เมื่อแก่ตัวแล้ว ไม่สวย ท่าน เพียงแค่โยนฉันออกไป นายน้อยที่รัก เมื่อไหร่จะเข้าใจความรู้สึกของข้า? น้ำตาฉันปลิวไปในอากาศขณะที่รถขนขยะเคลื่อนตัว...